Abolitionist geographies

روایت‌های سنتی دوران منتهی به جنگ داخلی همواره در چارچوب‌های جغرافیایی قرار می‌گیرند. توصیفگرهای بخش شمال، جنوب و غرب، مانند دسته بندی های زمان جنگ اتحادیه، کنفدراسیون، و ایالت های مرزی، بدون ارجاع به نقشه ایالات متحده معنی کمی دارند. در جغرافیای الغاگر، مارتا مدرسه‌من ادعا می‌کند که نویسندگان ضد برده‌داری به‌طور پیوسته آن اصطلاحات استاندارد را رد می‌کنند.

این نویسندگان از طریق اصطلاحی که Schoolman «جغرافیای لغو‌گرا» نام می‌برد، دیدگاه‌های مخالف خود را بیان می‌کنند. در مورد گسترش برده داری به سمت غرب، تشدید تجارت داخلی برده، و تصویب قانون برده های فراری با توسل به سایر محورهای نابهنگام، جزئی یا کاملاً خیالی شمال-جنوب و شرق-غرب. به عنوان مثال، غرب الغا گرایی به ندرت به فراتر از رودخانه می سی سی پی می رسید، اما شرق آن برای الهام گیری ایدئولوژیک به بریتانیا نگاه می کرد، شمال آن معمولاً از مرز کانادا عبور می کرد، و جنوب آن اغلب شکاف ژئوپلیتیکی بین ایالات متحده و کارائیب بریتانیا را در بر می گرفت. P>

Schoolman این جغرافیای مخالف را از طریق کارهای مارتین دلانی، رالف والدو امرسون، ویلیام ولز براون، و هریت بیچر استو و دیگران دنبال می‌کند. کتاب او به بررسی روابط جدید بین استعلایی گرایی نیوانگلند و هند غربی بریتانیا می پردازد. جهان وطنی آفریقایی-آمریکایی، بریتانیا و هائیتی. داستان های احساسی، اوهایو، و لیبریا. آپالاشیا جان براون و ماجرا اطراف کارائیب. این پیوندها به ما اجازه می‌دهد تا برای اولین بار سرمایه‌گذاری صریح و عمدی ادبیات لغو در جغرافیا را به‌عنوان اصطلاحی از نقد سیاسی، به صورت لیبرال و رادیکال، عملی و اتوپیایی به وضوح ببینیم.