Abgeschrieben?: Ergebnisse einer empirischen Untersuchung über Schulverweigerer

مطالعه PISA توجه جوانانی را جلب کرده است - حدود 20 درصد از یک گروه - که تا سن 15 سالگی آنقدر از یادگیری سیستماتیک در مدرسه دور هستند که آینده آنها با موفقیت در دنیای کار مورد ارزیابی قرار می گیرد. حتی در این برهه از زمان به همان اندازه پایین است. مؤسسه جوانان آلمان در یکی از مطالعات خود در مورد برنامه مدل "مددکاری اجتماعی جوانان مرتبط با دنیای کار" وزارت فدرال امور خانواده، شهروندان سالخورده، زنان و جوانان، این سوال را بررسی کرد که کدام جوانان در چه سنی، در چه شرایطی، با چه عواقبی برای مدرسه، آنقدر مشخص نیست که با وجود تحصیل اجباری از تحصیل منصرف شوند، از رفتن به مدرسه امتناع کنند. با جوانان و همچنین متخصصان علوم تربیتی و روانشناسی با نتایج و نتیجه گیری های اصلی زیر مصاحبه شد: امتناع از حضور در مدرسه و پیش سازهای آن (خستگی مدرسه، غیبت موقت) از مدرسه ابتدایی شروع می شود و اغلب در سال دوازدهم زندگی - سال قبل ریشه دوانده است. راهبردهای تمرین شده برای مقابله با خستگی مدرسه و امتناع از مدرسه خیلی دیر تنظیم شد. راهبردهای مددکاری اجتماعی جوانان و مدرسه به جای ادغام، افزایشی هستند - مدرسه و مددکاری اجتماعی جوانان باید همکاری نزدیک تری داشته باشند. علائم امتناع از مدرسه در دختران و پسران به طور قابل توجهی متفاوت است. پسران دروس را مختل می کنند، دختران بدون مزاحمت از درس خارج می شوند - توجه سیاست و عمل تاکنون عمدتاً بر پسران متمرکز شده است. اما خروج نامحسوس دختران نیز باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. بسیاری از مهاجران جوان در سنین مدرسه، با مدرسه و مددکاری اجتماعی به ویژه در مورد وضعیت زندگی و مشکلات جوانان ناشی از اسکان مجدد، سیستم آموزشی را ترک می‌کنند - به همین دلیل است که باید استراتژی‌های خاصی برای آن تدوین شود. به ویژه این جوانان.

Die PISA-Studie hat die Aufmerksamkeit auf die Jugendlichen - ca. 20 % eines Altersjahrganges - gelenkt, die in der Schule im Alter von 15 Jahren vom systematischen Lernen so weit abgekoppelt sind, dass ihre Aussichten, je erfolgreich in die Arbeitswelt integriert zu werden, schon zu diesem Zeitpunkt als gering eingeschätzt werden. Das Deutsche Jugendinstitut ist in einer seiner Untersuchungen zum Modellprogramm "Arbeitsweltbezogene Jugendsozialarbeit" des Bundesministeriums für Familie, Senioren, Frauen und Jugend der Frage nachgegangen, welche Jugendlichen, in welchem Alter, unter welchen Bedingungen, mit welchen Konsequenzen mit Schule so sehr nicht klar kommen, dass sie sich trotz Schulpflicht aus der Schule ausklinken, den Schulbesuch verweigern. Dazu wurden Jugendliche sowie pädagogische und psychologische Fachkräfte mit folgenden zentralen Ergebnissen und Schlussfolgerungen befragt: Schulverweigerung und ihre Vorläufer (Schulmüdigkeit, zeitweiliges Schulschwänzen) beginnen bereits in der Grundschule und verfestigen sich häufig im zwölften Lebensjahr - die bisher praktizierten Strategien des Umgangs mit Schulmüdigkeit und Schulverweigerung setzen zu spät an. Die Strategien von Jugendsozialarbeit und Schule sind eher additiv als integriert - Schule und Jugendsozialarbeit müssen enger kooperieren. Die Symptome von Schulverweigerung unterscheiden sich deutlich bei Mädchen und Jungen; Jungen stören den Unterricht, Mädchen klinken sich unauffällig aus - die Aufmerksamkeit von Politik und Praxis richtet sich bisher vor allem auf die Jungen; doch auch der unauffällige Ausstieg der Mädchen muss mehr Beachtung finden. Viele junge Migrantinnen und Migranten fallen bereits im schulpflichtigen Alter aus dem Bildungssystem heraus, wobei Schule und Sozialarbeit besonders gegenüber der Lebenssituation und den Problemen von Aussiedlerjugendlichen hilflos sind - deshalb müssen spezifische Strategien gerade für diese Jugendlichen entwickelt werden.