A Vulgar Art: A New Approach to Stand-Up Comedy

در یک هنر مبتذل یان برودی از رویکردی فولکلوریستی برای استندآپ کمدی استفاده می‌کند و روش اصلی این رشته برای مطالعه ارتباطات بین فردی، هنری و اجرا را درگیر می‌کند. از آنجایی که استندآپ کمدی مقوله‌ای نسبتاً گسترده است، افرادی که آن را مطالعه می‌کنند اغلب با ارتباط دادن آن به چیزی که می‌شناسند شروع می‌کنند - «ادبیات» یا «تئاتر». «سرمقاله» یا «اخلاق» - و آن را بر اساس آن تحلیل کنید. یک هنر مبتذل با یک مشاهده اساسی تر شروع می شود: شخصی در مقابل گروهی از مردم ایستاده است، مستقیماً با آنها صحبت می کند و سعی می کند آنها را بخنداند. بنابراین این کتاب لحظه اجرا را به عنوان تمرکز خود در نظر گرفته است، که استندآپ کمدی یک کنش مشترک بین کمدین و تماشاگر است.

اگرچه شکل صحبت روی صحنه شبیه صحبت در میان دوستان و افراد صمیمی در محیط‌های اجتماعی است، اما بایستید. کمدی کمدی یک حرفه باقی می ماند. به این ترتیب، برای به دست آوردن مخاطبان بیشتر و بیشتری نیاز به اجرای خارج از جامعه کمدین دارد. چگونه کمدین ها آن فضای صمیمیت را در اتاقی پر از غریبه ها بازسازی می کنند؟ این کتاب همه چیز را از میکروفون گرفته تا لباس و LP تا توییتر را به عنوان راهکارهایی برای پل زدن فاصله‌های مکانی، زمانی و اجتماعی-فرهنگی بین اجراکننده و مخاطب در نظر می‌گیرد.

In A Vulgar Art Ian Brodie uses a folkloristic approach to stand-up comedy, engaging the discipline’s central method of studying interpersonal, artistic communication and performance. Because stand-up comedy is a rather broad category, people who study it often begin by relating it to something they recognize―“literature” or “theatre”; “editorial” or “morality”―and analyze it accordingly. A Vulgar Art begins with a more fundamental observation: someone is standing in front of a group of people, talking to them directly, and trying to make them laugh. So this book takes the moment of performance as its focus, that stand-up comedy is a collaborative act between the comedian and the audience.

Although the form of talk on the stage resembles talk among friends and intimates in social settings, stand-up comedy remains a profession. As such, it requires performance outside of the comedian’s own community to gain larger and larger audiences. How do comedians recreate that atmosphere of intimacy in a roomful of strangers? This book regards everything from microphones to clothing and LPs to Twitter as strategies for bridging the spatial, temporal, and socio-cultural distances between the performer and the audience.