A Village Life: Poems

یک زندگی روستایی، یازدهمین مجموعه شعر لوئیز گلوک، در توپوگرافی یک روستا، دنیای مدیترانه ای بدون لحظه یا مکان مشخص آغاز می شود:

همه جاده‌های دهکده کنار چشمه به هم می‌رسند.

خیابان آزادی، خیابان درختان اقاقیا—

آب‌نما بالا می‌رود. در مرکز میدان؛

در روزهای آفتابی، رنگین کمان در شیش کروبی.

―از ​​\ "شاخه ها"

در اطراف چشمه دایره های متحدالمرکزی از شکل ها وجود دارد که بر اساس سن و درجات فاصله سازماندهی شده اند: مزارع، رودخانه، و مانند روبروی چشمه، کوه. زمان انسان بر زمان زمین شناسی قرار گرفته است، همه در یک نگاه، بدون هیچ گونه احساس بی دلیل از سرعت گرفته شده است.

گلوک به عنوان شاعری غنایی و نمایشی شناخته شده است. از زمان آرارات، او شدت های سخت خود را به سکانس هایی در حد کتاب تبدیل کرده است. در اینجا، برای اولین بار، او به عنوان «نوعی از هوش توصیف کننده، نظارتی که در رمان ها به جای شعر یافت می شود» صحبت می کند، همانطور که لنگدون هامر از سطور طولانی او نوشته است - گسترده، روان و کامل - که نشان دهنده دانایی مطلق آرام است. در حالی که شیوه گلوک رمان‌گونه است، او نه بر کنش، بلکه بر مکث‌ها و فواصل، لحظه‌های تعلیق (به جای تعلیق)، در زمان حال رویایی که در آن گمانه‌زنی و تأمل شاعرانه امکان‌پذیر است، تمرکز می‌کند.

A Village Life, Louise Glück’s eleventh collection of poems, begins in the topography of a village, a Mediterranean world of no definite moment or place:

All the roads in the village unite at the fountain.

Avenue of Liberty, Avenue of the Acacia Trees―

The fountain rises at the center of the plaza;

on sunny days, rainbows in the piss of the cherub.

―from "tributaries"

Around the fountain are concentric circles of figures, organized by age and in degrees of distance: fields, a river, and, like the fountain’s opposite, a mountain. Human time superimposed on geologic time, all taken in at a glance, without any undue sensation of speed.

Glück has been known as a lyrical and dramatic poet; since Ararat, she has shaped her austere intensities into book-length sequences. Here, for the first time, she speaks as "the type of describing, supervising intelligence found in novels rather than poetry," as Langdon Hammer has written of her long lines―expansive, fluent, and full―manifesting a calm omniscience. While Glück’s manner is novelistic, she focuses not on action but on pauses and intervals, moments of suspension (rather than suspense), in a dreamlike present tense in which poetic speculation and reflection are possible.