A stranger's knowledge : statesmanship, philosophy, & law in Plato's Statesman

 Statesman یک گفتگوی افلاطونی دشوار و گیج کننده است. در  دانش یک غریبه مارکز استدلال می‌کند که افلاطون در اینجا این ایده کلاسیک را که در جمهوری برجسته است، کنار می‌گذارد که فیلسوف، qua فیلسوف، واجد شرایط است. قانون. در عوض، دیالوگ، دولتمرد را به عنوان متفاوت از فیلسوف نشان می‌دهد، صاحب تخصص تخصصی که نمی‌توان آن را به فلسفه تقلیل داد. تخصص این است که چگونه می توان شهری را در برابر تضادهای داخلی و خارجی با توجه به اجتماعی بودن ناقص انسان ها و فقر عقل آنها مقاوم کرد. با این حال، این تخصص را نمی توان بر حسب تقاضا تولید کرد: نمی توان دولتمردانی را مانند نجار تربیت کرد. بدتر از آن، نمی توان آن را برای شهروندان پذیرفت، یا به گونه ای عمل کرد که به شدت برای ثبات شهر مخرب نباشد. حتی همانطور که جامعه سیاسی برای حفظ آن دانش او را می طلبد، دولتمرد واقعی باید با شهر غریبه بماند.

مارکز نشان می دهد که چگونه این بن بست کلید درک است. ارزیابی مجدد مبهم حاکمیت قانون که بارزترین ویژگی فلسفه سیاسی دولتمرد است. قانون در اینجا به عنوان تقریبی صرف از تخصص دولتمرد ناگزیر غایب، تصاویر کم نور و عکس های فوری ثابت از تخصص روشن و پویا که برای هدایت کشتی دولت در سراسر طوفان های جهان سیاسی لازم است ظاهر می شود. با این حال، چنین قوانینی، حتی زمانی که توسط دولتمردان واقعی ایجاد نشده باشند، اغلب می توانند شکل محدودی از سرمایه شناختی را برای شهر فراهم کنند که آن را قادر می سازد در درازمدت خود را حفظ کند، تا زمانی که شهروندان، و به ویژه رهبران، یک «فلسفی» را حفظ کنند. ” نگرش نسبت به آنها تنها زمانی که حاکمان بدانند که بهتر از قوانین نمی دانند چه چیزی عادلانه یا خوب است (و در عین حال می خواهند بدانند چه چیزی عادلانه و خوب است) می تواند شهر را حفظ کند. بنابراین، گفت‌وگو، به یک معنا، تأیید فیلسوف-شاه در غیاب دانش سیاسی واقعی است.

The Statesman is a difficult and puzzling Platonic dialogue. In A Stranger's Knowledge Marquez argues that Plato abandons here the classic idea, prominent in the Republic, that the philosopher, qua philosopher, is qualified to rule. Instead, the dialogue presents the statesman as different from the philosopher, the possessor of a specialist expertise that cannot be reduced to philosophy. The expertise is of how to make a city resilient against internal and external conflict in light of the imperfect sociality of human beings and the poverty of their reason. This expertise, however, cannot be produced on demand: one cannot train statesmen like one might train carpenters. Worse, it cannot be made acceptable to the citizens, or operate in ways that are not deeply destructive to the city’s stability. Even as the political community requires his knowledge for its preservation, the genuine statesman must remain a stranger to the city.

Marquez shows how this impasse is the key to understanding the ambiguous reevaluation of the rule of law that is the most striking feature of the political philosophy of the Statesman. The law appears here as a mere approximation of the expertise of the inevitably absent statesman, dim images and static snapshots of the clear and dynamic expertise required to steer the ship of state across the storms of the political world. Yet such laws, even when they are not created by genuine statesmen, can often provide the city with a limited form of cognitive capital that enables it to preserve itself in the long run, so long as citizens, and especially leaders, retain a “philosophical” attitude towards them. It is only when rulers know that they do not know better than the laws what is just or good (and yet want to know what is just and good) that the city can be preserved. The dialogue is thus, in a sense, the vindication of the philosopher-king in the absence of genuine political knowledge.