A Solution to the Riddle Dyslexia

نارساخوانی اولین بار توسط دو پزشک انگلیسی، کر و مورگان، در سال 1896 توصیف شد. جالب اینجاست که فرضیه ساختاری قشر مغز که در ابتدا توسط مورگان ارائه شده بود، هنوز مورد احترام گسترده‌ای است، البته در اشکال کمی تغییر یافته. علیرغم 80 سال تلاش‌های تحقیقاتی فزاینده و انبوهی از آمارهای متناظر، همچنان یک خلأ و معمای پزشکی گیج‌کننده تشخیصی-درمانی وجود دارد که در آن نارساخوان‌ها را نه می‌توان از نظر علمی از سایر دانش‌آموزان دیرآموز تشخیص داد و نه از نظر پزشکی درمان کرد. و علائم بالینی پاتوگنومونیک به اندازه یک مفهوم سازی نوروفیزیولوژیک مناسب مبهم باقی می مانند. این کتاب نتیجه یک جستجوی IS-Iong برای راه حلی برای معمای مشخص کننده نارساخوانی است. تمام تلاش های اولیه من برای کاوش مجدد مسیرها و ایده های نارساخوان ایمن قدیمی (قشری، روان زا، و غیره) به جایی نرسید. چیز جدیدی لازم بود. کودکان و بزرگسالان رنج می بردند. مربیان و والدین گیج شده بودند. پاسخ لازم بود. مرد دولت تاریخ آموزش برابر برای ناتوانان یادگیری را تعیین کرد. پزشکان منتظر بودند. و سنت گرایان به گذشته نظری و نابینای واقعیت بالینی نارساخوان ماندند.

Dyslexia was first described by two English physicians, Kerr and Morgan, in 1896. Interestingly, the structural cortical hypothesis initially proposed by Morgan is still held in wide esteem, albeit in slightly modified forms. Despite 80 years of escalating research efforts and mounds of correspond­ ing statistics, there continues to exist a perplexing diagnostic-therapeutic medical void and riddle in which dyslexics can neither be scientifically distinguished from other slow learners nor medically treated; and patho­ gnomonic clinical signs remain as elusive as a suitable neurophysiologic conceptualization. This book is the outcome of a IS-year-Iong search for a solution to the riddle characterizing dyslexia. All of my initial attempts at re-exploring the safe old (cortical, psychogenic, etc.) dyslexic paths and ideas led nowhere. Something new was needed. Children and adults were suffering. Educators and parents were bewildered. Answers were needed. The government man­ dated equal education for the learning disabled. Clinicians were waiting. And traditionalists remained fixated to the theoretical past and blind to the clinical dyslexic reality.