A Relational Metaphysic

C. کیفرخواست اس. پیرس مبنی بر اینکه "علت اصلی وضعیت عقب ماندگی [مابعدالطبیعه] این است که اساتید برجسته آن استاد بوده اند (مقالات جمع آوری شده 6: 3) به شدت در مقابل من قرار می گیرد. و معنای آن این است که متافیزیک رابطه ای کنونی تصور شده است. با این حال، امید من این است که دامنه آن به اندازه کافی گسترده تر از خاستگاه های کلامی آن باشد تا ظاهر آن را به عنوان اثری در فلسفه توجیه کند. پس از پرورش در فلسفه وجودی و رسیدن به حدی از بلوغ با مشاوره حکیمانه پروفسور دکتر فریتز بوری، از بازل، به این احساس رسیدم که الهیات به عنوان یک رشته مدرن به دلیل تعهدات بیش از حد خود به موضوعی به بن بست رسیده است. پارادایم شیء اندیشه حتی آن متکلمانی که از این پیوندها ناامید بودند، به نظر نمی‌رسیدند که یک اصطلاح جایگزین مستقل برای ایده‌های خود بیابند. تنش دوم در تفکر من ناشی از غفلت بیش از حد الهی‌دانان جهان طبیعی است. همچنین، علاقه طبیعی من به درک فیزیکی در محدوده های باریک الهیات، حتی الهیات فلسفی که در آن زمان انجام می شد، محقق نشد. همانطور که من قاطعانه به سمت مطالعه فیزیک مدرن و به ویژه کیهان شناسی روی آوردم، به نظر می رسید دنیای جدیدی به روی من باز می شود. پس از مطالعه گسترده با منجمان و فیزیکدانان برجسته، متوجه شدم که فیزیک جدید پارادایم های مفهومی فکری را ابداع کرده است که می تواند به یک سیستم متافیزیکی مورد علاقه جهانی تعمیم یابد.

C. S. Peirce's indictment that "the chief cause of [metaphysics'] backward condition is that its leading professors have been theo­ (Collected Papers 6:3) falls heavily at my door. For it logians" was out of reflection upon religious experience and its meaning that the present relational metaphysic was conceived. My hope, however, is that its scope is sufficiently wider than its theological origins to justify its appearance as a work in philosophy. Having been nurtured in existential philosophy and having reached some measure of maturity with the wise counsel of Professor Dr. Fritz Buri, of Basel, I came to feel that theology as a modern discipline had reached an impasse owing to its overextended commitments to a subject-object paradigm of thought. Even those theologians who despaired of these ties seemed unable to find an independent alternative idiom for their ideas. A second tension in my thinking resulted from the inordinate neglect by theologians of the natural world. Also, my natural interest in physical understanding seemed unfulfilled within the narrow confines of theology, even of philosophical theology as then practiced. As I turned decisively toward the study of modern physics, and especially of cosmology, a new world seemed to open up to me. After extensive study with prominent astronomers and physicists, it began to dawn on me that the new physics has devised conceptual paradigms of thought which could be generalized into a metaphysical system of universal interest.