A Princely Pandect on Astronomy: Naṣīr al-Dīn Ṭūsī's Muʿīnīya Epistle and its Appendix

این کتاب ترجمه‌ای به زبان انگلیسی از رساله معینیه یا رساله معینیه ارائه می‌کند. رساله معینیه یکی از اولین آثار شناخته شده نصیرالدین طوسی (1201–1274)، یکی از مشاهیر روشنفکر قرن سیزدهم میلادی است. این اثر به دلیل انتخاب فارسی بومی طوسی به عنوان زبان متن قابل توجه است. علاوه بر این، طوسی جلد خود را در یک ساختار چهار قسمتی سازماندهی کرد که در ادامه به یک الگوی محبوب برای منجمان اسلامی پس از او تبدیل شد.

این کتاب کمک شایانی به حمایت حامیان دربار طوسی در طول چندین دهه اقامت وی ​​نزد اسماعیلیان و همچنین تداوم فعالیت چشمگیر او در زمان نخستین فرمانروایان ایلخانی ایران کرد. . این ترجمه کمک می کند تا این رساله قابل توجه برای خوانندگان انگلیسی زبان قابل دسترسی باشد. این یکی از معدود ترجمه‌های انگلیسی آثار نجومی مهمی است که با haya/ کیهان‌شناسی در جهان اسلام سروکار دارند.

متعاقباً طوسی قرار بود تفسیر خود را بر این اثر (حَلّ مشكلات معینیه یا راه حلی برای مشكلات معینیه) بنویسد. از این فرصت برای بحث در مورد فرمول ریاضی معروف خود «زوج طوسی» (مفهومی که او صرفاً در رساله معاینیه به آن اشاره کرد) استفاده کرد.

This book presents an English-language translation of Risālā-yi Muʿīnīya, or the Muʿīnīya Epistle. Risālā-yi Muʿīnīya is one of the earliest known works of Naṣīr al-Dīn Ṭūsī (1201–1274), an intellectual luminary of the 13th century CE. The work is notable for the choice of Ṭūsī’s native Persian as the language of the text. In addition, Ṭūsī organized his volume into a four-part structure, which went on to become a popular template for the Islamic astronomers who succeeded him.  

This book helped ensure the patronage of Ṭūsī's courtly patrons during his decades-long stay with the Ismaʿīlīs, as well as the continuation of his remarkable career under the first Ilkhanid rulers of Persia. This translation helps make this notable treatise accessible to English language readers. It is among a handful of English translations of major astronomical works dealing with hay’a/cosmography in the Islamic world. 

Subsequently Ṭūsī was to pen his own commentary on the work (the Ḥall-i Mushkilāt-i Muʿīnīya, or A solution to the difficulties of the Muʿīnīya) and he used this occasion to discuss his celebrated mathematical formulation “the Ṭūsī Couple” (a concept that he merely hinted at in the Risālā-yi Muʿīnīya).