A New Reference Grammar of Modern Spanish

(خلاصه شده و اصلاح شده) این دستور زبان مرجع به دانش آموزان متوسط ​​و پیشرفته راهنمای جامع و منطقی برای صرف شناسی و نحو گفتار تحصیل کرده و نثر ساده در اسپانیا و آمریکای لاتین در پایان قرن بیستم ارائه می دهد. اسپانیایی اصلی‌ترین و معمولاً تنها زبان رسمی بیست و یک کشور است} و در سال 2000 از نظر تعداد 2 زبان‌های بومی از انگلیسی پیشی می‌گیرد. این تنوع گسترده جغرافیایی و سیاسی تضمین می‌کند که اسپانیایی نسبت به فرانسوی، آلمانی یا حتی انگلیسی کمتر یکپارچه است، که دومی کم و بیش در سطح بین‌المللی مطابق با هنجارهای آمریکایی یا بریتانیایی استاندارد شده است. تا دهه 1960، معیارهای بین المللی صحیح اسپانیایی توسط Real Academia Espanola دیکته می شد، اما اعتبار این موسسه اکنون به حدی پایین آمده است که جدی ترین احکام آن به سختی جدی گرفته می شود - شاهد سرنوشت اصلاحات املایی ذکر شده در Nuevas باشید. normas de prosodia y ortograjia، که قرار بود در سال 1959 در تمام کشورهای اسپانیایی زبان به اجرا درآیند و تقریباً چهل سال بعد، هنوز به طور انتخابی توسط ناشران و افراد باسواد در همه جا نادیده گرفته می شوند. واقعیت این است که امروزه در زبان اسپانیایی «صحت»، مانند همه زبان‌های زنده، با اجماع گویشوران بومی تعیین می‌شود. اما آشکارا دستیابی به اجماع در مورد کاربرد زبانی بین بیش از بیست کشور مستقل، پراکنده و گاهی متخاصم متقابل دشوار است. اسپانیایی شبه جزیره خودش در جریان است.

(abridged and revised) This reference grammar offers intermediate and advanced students a reason­ ably comprehensive guide to the morphology and syntax of educated speech and plain prose in Spain and Latin America at the end of the twentieth century. Spanish is the main, usually the sole official language of twenty-one countries,} and it is set fair to overtake English by the year 2000 in numbers 2 of native speakers. This vast geographical and political diversity ensures that Spanish is a good deal less unified than French, German or even English, the latter more or less internationally standardized according to either American or British norms. Until the 1960s, the criteria of internationally correct Spanish were dictated by the Real Academia Espanola, but the prestige of this institution has now sunk so low that its most solemn decrees are hardly taken seriously - witness the fate of the spelling reforms listed in the Nuevas normas de prosodia y ortograjia, which were supposed to come into force in all Spanish-speaking countries in 1959 and, nearly forty years later, are still selectively ignored by publishers and literate persons everywhere. The fact is that in Spanish 'correctness' is nowadays decided, as it is in all living languages, by the consensus of native speakers; but consensus about linguistic usage is obviously difficult to achieve between more than twenty independent, widely scattered and sometimes mutually hostile countries. Peninsular Spanish is itself in flux.