A Natural Experiment on Electoral Law Reform: Evaluating the Long Run Consequences of 1990s Electoral Reform in Italy and Japan

در اوایل دهه 1990، اصلاحات عمده انتخاباتی در ایتالیا و ژاپن انجام شد. هر یک شکلی از "نمایندگی متناسب" (که در آن رای دهندگان برای لیست حزبی رای می دهند) با سیستم "اعضای مختلط" (که در آن رای دهندگان برای نامزدهای فردی و لیست های حزبی رای می دهند) جایگزین کردند. این اصلاحات توسط نخبگان سیاسی در چارچوب اختلافات درون حزب مسلط، تغییر الگوهای حمایت از حزب و انشعابات احزاب، در تلاش برای حفظ قدرت و در عین حال پاسخ به اتهامات فساد، مشتری گرایی و عدم پاسخگویی به اجرا درآمد. تجربیات هر دو کشور آزمایشگاهی را فراهم می کند که در آن اثرات و پیامدهای اصلاحات بررسی شود، و به طور گسترده تر، رفتار رأی دهندگان در زمینه تغییرات نهادی تحلیل شود. مقدمه مروری بر سیاست و اصلاحات انتخاباتی پس از جنگ جهانی دوم در ایتالیا و ژاپن ارائه می دهد. در هر یک از چهار فصل بعدی، متخصصان سیاست های انتخاباتی ایتالیا و ژاپن برای بررسی داده های قبل و بعد از اصلاحات گرد هم می آیند. در این چارچوب مقایسه‌ای، نویسندگان موضوعاتی مانند تغییرات در رقابت حزبی، مکانیسم‌های انتخاب نامزدها و سیاست‌های درون حزبی را بررسی می‌کنند. فصل پایانی پیامدهای بلندمدت اصلاحات را - اعم از پیش‌بینی‌شده و پیش‌بینی نشده - در نظر می‌گیرد. علیرغم شرایط ظاهری مشابه، تأثیرات در دو کشور به طور چشمگیری متفاوت بود: در ژاپن، سیستم جدید با تغییرات جزئی پابرجاست، در حالی که در ایتالیا، بازگشت به سیستم نمایندگی تناسبی وجود داشت. همانطور که مقالات این جلد نشان می دهد، برای درک اینکه چرا اصلاحات مشابه تأثیرات متفاوتی در دو کشور داشته است، باید بررسی کنیم که چگونه سیستم های انتخاباتی در ترتیبات نهادی و اجتماعی گسترده تر گنجانده شده اند و تأثیر متقابل پیچیده جغرافیای سیاسی، تاریخ سیاسی و ... محاسبات منطقی بازیگران سیاسی.

In the early 1990s, major electoral reforms took place in both Italy and Japan; each replaced a form of “proportional representation” (in which voters cast a ballot for a party list) with a “mixed member” system (in which voters cast ballots for individual candidates and party lists). The reforms were enacted by political elites in the context of divisions within the dominant party, changing patterns of party support, and party splits, in efforts to retain power while responding to charges of corruption, clientelism, and lack of accountability. The experiences of both countries provide a laboratory in which to investigate the effects and implications of the reforms, and, more broadly to analyze voter behavior in the context of institutional change. The introduction provides an overview of post-WWII politics and electoral reform in Italy and Japan. In each of the subsequent four chapters, specialists in Italian and Japanese electoral politics are teamed up to review data both before and after the reforms. Within this comparative framework, the authors explore such topics as changes in party competition, candidate selection mechanisms, and intra-party politics. The concluding chapter considers the longer-term consequences—both anticipated and unanticipated—of the reforms. Despite superficially similar conditions, the effects in the two countries were dramatically different: in Japan, the new system has taken hold, with minor modifications, while in Italy, there was a reversion to a proportional representation system. As the essays in this volume demonstrate, to understand why similar reforms had such different effects in the two countries we must examine how electoral systems are embedded in broader institutional and social arrangements, and consider the complex interplay of political geography, political history, and the rational calculations of political actors.