A lo lejos el cielo del sur & Así les hacemos la guerra

دو متن کوتاه که پرتره ای از چهره های متعدد اما قابل تعویض ظلم را ترسیم می کند. شجره نامه ای از برخی از درگیری هایی که هنوز هم امروز ما را می لرزاند.

در دوردست، آسمان جنوبی، جوزف آندراس شروع به قدم زدن در اطراف پاریس در تعقیب یک روح می کند. نگویین آی کوک، جوان ویتنامی که در سال 1917، یا در سال 1918، شاید حتی در سال 1919 وارد شهر شد، و کسانی که نام او را بعداً به یاد می آورند، نامش را فراموش کرده اند: هوشی مین، رهبر استقلال و نشان. از کمونیسم آندراس در جستجوی شورشی که پیش از انقلابی بود، مرد را با شکست ها و تردیدهایش نجات می دهد و قهرمان، چهره سیاه و سفید را طرد می کند. و در پاریس جلیقه زردها، ردپایی که او می یابد (در بایگانی ها، در ساختمان های قدیمی، روی پلاک های خیابان های کم تردد) با آثار مبارزات دیگر درآمیخته است.

در Así hacemos la. la war (دومین عنوان از دو عنوانی که در این جلد گنجانده شده است) مبارزات متفاوت است، اما در واقعیت یکسان است، اگرچه، مانند سه قسمت یک سه‌گانه، چندین کشور و یک قرن کامل را در بر می گیرد: در لندن در سال 1903. زنده نگه داشتن سگ برای مقاصد آزمایشی برخی از اولین اعتراضات حیوانات را برمی انگیزد که با مقاومت دانشجویان پزشکی مواجه می شود اما در نهایت منجر به آزمایشی پیشگام می شود. در سال 1985، در کالیفرنیا، جبهه آزادی حیوانات، بریچس را نجات می‌دهد. از سوی دیگر، در سال 2014، در شارلویل-مزیرز، گاوی است که به نظر می رسد خود را نجات می دهد و همراه با گوساله خود از کامیونی که آنها را به کشتارگاه می برد می پرید تا از خیابان های شهر فراری دیوانه وار انجام دهند. شهر.

این دو قطعه پرتره ای از چهره های متعدد اما قابل تعویض ستم را ترسیم می کنند، در تداومی که استعمار، نژادپرستی، ماچیسمو یا استثمار حیوانات بر اساس همان منطق منحرف کار می کنند: تعیین بالاتر و پایین تر» و اجازه دهید اولی با خشونت خود را بر دومی تحمیل کند. منطقی که جوزف آندراس با آن مخالفت می کند و واقعیت های تاریخی دوردست را از طریق سبکی باشکوه نجات می دهد: صدای متین اما محکم او، با غزلی بسیار محدود که طنز و شک سالم را با خشم کاملاً هدایت شده جایگزین می کند، در اینجا چند فصل به یاد ماندنی از تاریخ فراموش شده می نویسد. و شجره نامه ای از درگیری هایی را که هنوز هم ما را به لرزه در می آورد، نشان می دهد.

Dos breves textos que trazan un retrato de los rostros múltiples pero intercambiables de la opresión; una genealogía de algunos de los conflictos que aún hoy nos sacuden.

En A lo lejos el cielo del sur, Joseph Andras empieza a andar por París persiguiendo a un fantasma; el de Nguyên Ai Quôc, un joven vietnamita que llegó a la ciudad en 1917, o en 1918, puede incluso que en 1919, y cuyo nombre han olvidado los mismos que recuerdan el nombre que tomó más adelante: Ho Chi Minh, líder independentista y emblema del comunismo. Mientras busca al rebelde que precedió al revolucionario, Andras rescata al hombre, con sus fracasos y titubeos, y rechaza al héroe, la figura en blanco y negro; y, en el París de los chalecos amarillos, las huellas que encuentra (en archivos, en edificios antiguos, en placas en calles poco transitadas) se mezclan con las huellas de otras luchas.

En Así les hacemos la guerra (el segundo de los dos títulos que incluye este volumen) las luchas son distintas, pero en realidad son las mismas, aunque, a modo de los tres episodios de un tríptico, se extiendan a lo largo de varios países y de un siglo entero: en el Londres de 1903, la vivisección de un perro con propósitos experimentales despierta algunas de las primeras protestas animalistas, que se topan con las resistencias de los estudiantes de medicina pero acaban desembocando en un juicio pionero; en 1985, en California, el Frente de Liberación Animal rescata a Britches, un macaco al que se ha cegado para probar el funcionamiento de un sónar; en 2014, en Charleville-Mézières, en cambio, es una vaca la que parece rescatarse a sí misma, saltando junto con su ternera del camión que las llevaba al matadero para emprender una huida frenética por las calles de la ciudad.

Estas dos piezas dibujan un retrato de los rostros múltiples pero intercambiables de la opresión, en un continuo donde el colonialismo, el racismo, el machismo o la explotación animal funcionan según la misma lógica perversa: la de, falazmente, «determinar lo superior y lo inferior» y permitir que lo primero se imponga con violencia a lo segundo. Una lógica a la que Joseph Andras se opone rescatando realidades históricas apartadas a través de un estilo espléndido: su voz sobria pero firme, de un lirismo contenidísimo que alterna la ironía y el sano escepticismo con una indignación perfectamente dirigida, escribe aquí algunos capítulos memorables de la historia de los olvidados, y traza una genealogía de los conflictos que aún hoy nos sacuden.