A Hunter—Gatherer Landscape: Southwest Germany in the Late Paleolithic and Mesolithic

به‌عنوان یک باستان‌شناس با تحقیقات اولیه و تجربه آموزشی در سرزمین‌های خشک آمریکای شمالی، همیشه عصر حجر اروپا را دور از دسترس و غیرقابل نفوذ می‌دانستم. مقدمه اولیه من، در طی یک دوره نظرسنجی در مورد تاریخ جهانی ماقبل تاریخ، نشان داد که (حداقل برای من) بیش از آنچه که هر دانشجوی کارشناسی باید به خاطر بسپارد، شامل فرهنگ ها، تاریخ ها و انواع ابزارهای نامگذاری شده است. من چیز زیادی نمی دانستم، اما می دانستم که کارهای بهتری وجود دارد که می توانم شنبه شب انجام دهم. در هر صورت، پس از آن هرگز به طور جدی به دنبال تحقیق در مورد عصر حجر اروپا نبودم - این دوره برای من کافی بود. این نیز جای تأسف دارد، زیرا اروپای پارینه سنگی - به ویژه در اواخر پلیستوسن و اوایل هولوسن - صحنه تغییرات انطباقی انسانی انقلابی بود. از قضا، همه اینها دقیقاً با استفاده از همان مدل‌ها و ابزارهای تحلیلی قابل بررسی بود که در نهایت بخش بیشتری از دو دهه را در حوزه بزرگ غرب آمریکای شمالی صرف کردم. در آن زمان، البته، تعداد کمی در مورد پارینه سنگی متأخر یا من سنگی با این عبارات فکر می کردند. گونه‌شناسی، طبقه‌بندی و گاه‌شماری دستور روز بود، همانطور که متن دوره کارشناسی من منعکس می‌شد. ظاهراً یوخیم کمتر از من در کار تسلط بر این اسرار تاکسونومیک افسار گسیخته بود، با این حال او به شدت از محدودیت‌های آنها آگاه بود - به ویژه، سکوت آنها در مورد اینکه چگونه مجموعه‌های فردی ممکن است به عنوان بخشی از سیستم‌های بزرگ‌تر اسکان معیشتی منطقه‌ای به هم متصل شوند.

As an archaeologist with primary research and training experience in North American arid lands, I have always found the European Stone Age remote and impenetrable. My initial introduction, during a survey course on world prehis­ tory, established that (for me, at least) it consisted of more cultures, dates, and named tool types than any undergraduate ought to have to remember. I did not know much, but I knew there were better things I could be doing on a Saturday night. In any event, after that I never seriously entertained any notion of pur­ suing research on Stone Age Europe-that course was enough for me. That's a pity, too, because Paleolithic Europe-especially in the late Pleistocene and early Holocene-was the scene of revolutionary human adaptive change. Iron­ ically, all of it was amenable to investigation using precisely the same models and analytical tools I ended up spending the better part of two decades applying in the Great Basin of western North America. Back then, of course, few were thinking about the late Paleolithic or Me­ solithic in such terms. Typology, classification, and chronology were the order of the day, as the text for my undergraduate course reflected. Jochim evidently bridled less than I at the task of mastering these chronotaxonomic mysteries, yet he was keenly aware of their limitations-in particular, their silence on how individual assemblages might be connected as part of larger regional subsis­ tence-settlement systems.