A Guide to Bone Marrow Transplantation

در اواخر دهه 1940، محققان مشاهده کردند که موش‌هایی که دوزهای فوق‌الثانی از تابش کل بدن دریافت کردند، با تزریق سلول‌های زنده طحال یا مغز پس از تابش محافظت می‌شدند، و این امر با بازسازی خونساز با سلول‌های اهداکننده که با استفاده از نشانگرهای ژنتیکی ثابت شده بود، انجام شد. اگر بتوان رویکرد مشابهی را برای انسان به کار برد، باید بیماران لوسمی را با هر دوز شیمی‌درمانی تا جایی که مسمومیت غیرمغز مغز مجاز است درمان کرد و سپس با پیوند مغز آن‌ها را نجات داد. تلاش‌های بالینی اولیه عموماً ناموفق بودند، عمدتاً به دلیل عدم آگاهی از آنتی‌ژن‌های سازگاری بافتی و مراقبت‌های حمایتی مناسب. این مناطق در طول دهه 1960 به سرعت توسعه یافتند و تقریباً دو دهه است که پیوند مغز بالینی با موفقیت روزافزون انجام شده است. پس از اینکه در ابتدا فقط از مغز استخوان خواهر و برادر همسان HLA استفاده شد، این زمینه به سرعت گسترش یافت تا اهداکنندگان غیرهمسان مرتبط HLA و اخیراً حتی مغز اهداکنندگان داوطلب نامرتبط را نیز شامل شود. علاوه بر این، از آنجایی که برای بسیاری از بیمارانی که در غیر این صورت می‌توانستند از پیوند بهره ببرند، اهداکننده قابل شناسایی نیست، علاقه فزاینده‌ای به استفاده از مغز استخوان (اتولوگ) خود بیمار وجود داشته است. درک ما از اصول پیوند و دانش ما از خطرات و مزایای بالقوه به سرعت رشد کرده است. با این حال، گاهی اوقات تصمیم گیری در مورد بهترین گزینه برای یک بیمار معین دشوار است.

In the late 1940s investigators observed that mice given supralethai doses of total body irradiation were protected by infusion of viable spleen or marrow cells following irradiation, and that this was accomplished by hemopoietic reconsti­ tution with donor cells as proven using genetic markers. If a similar approach could be applied to humans, it should be possible to treat leukemia patients with any dose of chemoradiotherapy as far as nonmarrow toxicity permitted, and then rescue them by marrow transplantation. Early clinical attempts were gen­ erally unsuccessful, mostly due to a lack of knowledge of histocompatibility antigens and appropriate supportive care. These areas developed rather quickly during the 1960s, and for almost two decades now clinical marrow transplan­ tation has been carried out with increasing success. After initially using only bone marrow from HLA indentical siblings, the field has expanded rapidly to incorporate HLA nonidentical related donors, and recently even marrow from unrelated volunteer donors. Furthermore, since for numerous patients who oth­ erwise could benefit from transplantation a donor cannot be identified, there has been a growing interest in using the patient's own (autologous) bone marrow. Our understanding of the principles of transplantation and our knowledge of the potential risks and benefits have quickly grown. At times it is difficult, however, to decide what is the best option for a given patient.