A Grammar of Murder: Violent Scenes and Film Form

سایه‌های تاریک و فضای خارج از صفحه که ما را مجبور می‌کند خشونتی را تصور کنیم که نمی‌توانیم ببینیم. سلاخی واقعی حیوانات با کشتار خیالی مردان. عکس متقابل گم شده از دیدگاه قربانی قتل. کارلا اولر معتقد است چنین تصاویری یا تصاویر غایب نشان می‌دهند که صحنه قتل چگونه فیلم را به چالش می‌کشد و تغییر می‌دهد.

اولر با بررسی مجدد آثار فیلمسازانی مانند رنوار، هیچکاک، کوبریک، جارموش و آیزنشتاین، پیوندهای پیچیده صحنه قتل را با پیشرفت‌های بزرگ در تئوری و عمل مونتاژ و تدوین قواعد و نحو ژانر هالیوود. او استدلال می‌کند که قتل در فیلم نقش اصلی را بازی می‌کند، زیرا در سطوح چندگانه، عمل بازنمایی سینمایی را منعکس می‌کند. مرگ و قتل به یکباره زندگی را ریشه کن می کنند و توجه را به وجود سابق آن جلب می کنند، همانطور که سینما هم واقعیت و هم عدم وجود اشیایی را که به تصویر می کشد را منتقل می کند. اما قتل نه تنها در تعامل بین حضور و غیاب، حرکت و سکون با سینما شریک است: بر خلاف مرگ، کشتن مستلزم تقلیل عمدی یک سوژه منحصر به فرد به یک شیء دور ریختنی است. مانند سینما، شامل یک انتخاب بسیار مهم در مورد اینکه چه چیزی را کاهش دهیم و چه چیزی را حفظ کنیم، است.

The dark shadows and offscreen space that force us to imagine violence we cannot see. The real slaughter of animals spliced with the fictional killing of men. The missing countershot from the murder victim’s point of view. Such images, or absent images, Karla Oeler contends, distill how the murder scene challenges and changes film. 

Reexamining works by such filmmakers as Renoir, Hitchcock, Kubrick, Jarmusch, and Eisenstein, Oeler traces the murder scene’s intricate connections to the great breakthroughs in the theory and practice of montage and the formulation of the rules and syntax of Hollywood genre. She argues that murder plays such a central role in film because it mirrors, on multiple levels, the act of cinematic representation. Death and murder at once eradicate life and call attention to its former existence, just as cinema conveys both the reality and the absence of the objects it depicts. But murder shares with cinema not only this interplay between presence and absence, movement and stillness: unlike death, killing entails the deliberate reduction of a singular subject to a disposable object. Like cinema, it involves a crucial choice about what to cut and what to keep.