A Fervent Crusade for the National Soul: Cultural Politics in Colombia, 1930–1946

یک جنگ صلیبی آتشین برای روح ملیاجرای سیاست های فرهنگی در رابطه با پیکربندی مورد مناقشه شهروندی در کلمبیا بین سال های 1930 و 1946 را بررسی می کند. در زمانی که هویت های ملی هنرمندان و روشنفکران مترقی وابسته به دولت‌های لیبرال حاکم بر کلمبیا، در سرتاسر قاره آمریکا دوباره تصور شدند، یک دستگاه بوروکراتیک بی‌سابقه برای مداخله فرهنگی تأسیس کردند که به اصطلاح «فرهنگ مردمی» را جشن می‌گرفت و فرهنگ را یک حق اجتماعی می‌دانست. این کتاب روایت‌های فراگیر شکست دولت در کلمبیا را به چالش می‌کشد و به رویارویی‌ها، مذاکرات و درگیری‌های بوروکرات‌ها با شهروندان عادی که رابطه بین حاکم و حاکم را شکل می‌داد، می‌پردازد. کاتالینا مونوز استدلال می کند که در حالی که فرهنگ به ابزاری برای شمول تبدیل شد، تعریف لیبرال از فرهنگ عامه به عنوان اصیل و ایستا نیز ابزاری برای تسلط بود که ساختارهای پایدار نابرابری مبتنی بر منطقه، نژاد و جنسیت را تقویت کرد. لیبرال‌ها دولت را به‌جای نگهبان مشارکت سیاسی، حامی پدرانه شهروندان رضایت‌بخش ساختند. مونوز پیشنهاد می کند که این شکل از حکومت به نخبگان اجازه می داد تا بدون ایجاد تغییرات ساختاری لازم برای ایجاد جامعه ای برابرتر، حکومت کنند.

A Fervent Crusade for the National Soul examines the implementation of cultural policies in relation to the contested configuration of citizenship in Colombia between 1930 and 1946. At a time when national identities were re-imagined all over the Americas, progressive artists and intellectuals affiliated with the liberal governments that ruled Colombia established an unprecedented bureaucratic apparatus for cultural intervention that celebrated so-called “popular culture” and rendered culture a social right. This book challenges pervasive narratives of state failure in Colombia, attending to the confrontations, negotiations, and entanglements of bureaucrats with everyday citizens that shaped the relationship between the ruler and the ruled. Catalina Muñoz argues that while culture became an instrument of inclusion, the liberal definition of popular culture as authentic and static was also a tool for domination that reinforced enduring structures of inequality founded on region, race, and gender. Liberals crafted the state as the paternalistic protector of acquiescent citizens, instead of a warden of political participation. Muñoz suggests that this form of governance allowed the elites to rule without making the structural changes required to craft a more equal society.