A defense of Hume on miracles

از زمان انتشارش در اواسط قرن هجدهم، بحث هیوم در مورد معجزات هدف حملات شدید و اغلب بدخلق بوده است. در این کتاب، یکی از مورخان برجسته فلسفه ما پاسخی نظام‌مند به این حملات ارائه می‌کند.

با این استدلال که این انتقادات - از همان ابتدا- بر خوانش‌های نادرست استوار بوده است، رابرت فوگلین اینطور شروع می‌کند. ارائه روایتی از روشی که استدلال هیوم در واقع آشکار می شود. چیزی که منتقدان هیوم (و حتی برخی از مدافعان او) نتوانستند ببینند این است که استدلال اصلی هیوم به تعیین معیارهای مناسب ارزیابی شهادت ارائه شده از طرف یک معجزه بستگی دارد. با توجه به تعریف معجزه، هیوم کاملاً منطقی استدلال می کند که معیارهای ارزیابی چنین شهادتی باید بسیار بالا باشد. هیوم سپس استدلال می کند که در حقیقت، هیچ شهادتی از جانب یک معجزه مذهبی حتی به معیارهای مناسب برای پذیرش نزدیک نشده است. فوگلین نشان می دهد که منتقدان هیوم به طور مداوم ساختار این استدلال را اشتباه درک کرده اند - و هیوم را با استدلال های کاملاً وحشتناکی که در متن یافت نمی شوند، زینت داده اند. او ابتدا به برخی از منتقدان اولیه استدلال هیوم و سپس به دو منتقد اخیر، دیوید جانسون و جان ارمن پاسخ می دهد. هدف فوگلین، با این حال، «به هم زدن حامیان» نیست، بلکه نشان دادن این است که برخورد هیوم با معجزات دارای یکپارچگی، عمق و قدرت است که آن را همچنان بهترین اثر در این زمینه می‌کند.

Since its publication in the mid-eighteenth century, Hume's discussion of miracles has been the target of severe and often ill-tempered attacks. In this book, one of our leading historians of philosophy offers a systematic response to these attacks.

Arguing that these criticisms have--from the very start--rested on misreadings, Robert Fogelin begins by providing a narrative of the way Hume's argument actually unfolds. What Hume's critics (and even some of his defenders) have failed to see is that Hume's primary argument depends on fixing the appropriate standards of evaluating testimony presented on behalf of a miracle. Given the definition of a miracle, Hume quite reasonably argues that the standards for evaluating such testimony must be extremely high. Hume then argues that, as a matter of fact, no testimony on behalf of a religious miracle has even come close to meeting the appropriate standards for acceptance. Fogelin illustrates that Hume's critics have consistently misunderstood the structure of this argument--and have saddled Hume with perfectly awful arguments not found in the text. He responds first to some early critics of Hume's argument and then to two recent critics, David Johnson and John Earman. Fogelin's goal, however, is not to "bash the bashers," but rather to show that Hume's treatment of miracles has a coherence, depth, and power that makes it still the best work on the subject.