A Critical Evaluation of the Chicago School of Antitrust Analysis

انتشار این مجلد تحلیلی بالینی و عمیقاً روشنگر به‌خوبی زمان‌بندی شده است. به طور تصادفی، این در زمانی رخ می دهد که مدرسه شیکاگو در محافل حقوقی ایالات متحده از محبوبیت بالایی برخوردار است، و در زمانی که جنبش ادغام ایالات متحده در دهه 1980 در حال اوج گیری است. این یک هشدار خوشایند در برابر خطرات ترجمه نظریه های انتزاعی، بر اساس مفروضات بسیار محدود (و غیر واقعی) به توصیه های سیاست عمومی آسان ارائه می دهد. به این ترتیب، مطالعه اشمیت/ریتالر به عنوان یک پادزهر مورد نیاز برای تمایل فعلی مد روز برای اشتباه گرفتن ایدئولوژی با علم عمل می کند. در واژگان شیکاگو، تنها سیاست مناسب در قبال کسب و کار، سیاست آزادسازی بلامانع است. از آنجایی که هیچ نقصی در بازار وجود ندارد (به غیر از انحصارهای ایجاد شده توسط دولت یا اتحادیه های کارگری)، می توان به بازار برای تنظیم فعالیت های اقتصادی اعتماد کرد و به طور اجتناب ناپذیری پاداش ها و مجازات های مناسب را دریافت کرد. در این دنیای ایده آل، اندازه و قدرت شرکت را می توان با خیال راحت نادیده گرفت. از این گذشته، شرکت‌ها تنها به این دلیل بزرگ می‌شوند که کارآمد هستند، فقط به این دلیل که مولد هستند، فقط به این دلیل که به مشتریان خدمات بهتری نسبت به رقبای خود ارائه کرده‌اند، و تنها به این دلیل که هیچ تازه‌واردی به اندازه کافی خوب نیست که سلطه آنها را به چالش بکشد. هنگامی که یک غول صنعتی بی حال شود و دیگر مزایای تولیدی خود را به جامعه ندهد، ناگزیر پژمرده می شود و در نهایت می میرد. این «قانون طبیعی» است که بر زندگی اقتصادی حاکم است. اطاعت از قوانین خود را می طلبد. هیچ مداخله ای از سوی دولت را تحمل نمی کند.

The publication of this clinically analytical and trenchantly insightful volume is felicitously timed. By fortuitous coincidence, it comes at a time when the Chicago School enjoys a high-water mark of acceptance in U.S. legal circles, and at a time when the U.S. merger movement of the 1980s is cresting. It provides a welcome warning against the dangers of translating abstract theories, based on highly restrictive (and unrealistic) assumptions, into facile public policy recommendations. As such the Schmidt/Rittaler study serves as a needed antidote to the currently fashionable predilection to confuse ideology with science. In the Chicago lexicon, the only appropriate policy toward business is a policy of untrammeled laissez-faire. Because there are no market imperfec­ tions (other than government-created or trade-union-generated monopolies), the market can be trusted to regulate economic activity, inexorably meting out appropriate rewards and punishments. In this ideal world, corporate size and power can be safely ignored. After all, corporations become big only only because they are efficient, only because they are productive, only because they have served consumers better than their rivals, and only because no newcomers are good enough to challenge their dominance. Once an industrial giant becomes lethargic and no longer bestows its productive beneficence on society, it will inevitably wither and eventually die. This is the "natural law" that governs economic life. It demands obedience to its rules. It tolerates no interference by the state.