A Corpus of Rembrandt Paintings V: The Small-Scale History Paintings

این جلد پنجمین جلد از مجموعه ای از نقاشی های رامبراند است، پروژه ای که به تمام نقاشی های رامبراند اختصاص دارد. این کار «پروژه تحقیقاتی رامبراند» متشکل از گروهی از محققان است که از سال 1993 توسط پروفسور ارنست ون دو وترینگ رهبری می‌شود. این پروژه در سال 1968 با هدف جدا کردن نقاشی های خود رامبراند از تعداد زیادی از نقاشی های رامبراندس ساخته شده توسط شاگردان و پیروان بسیاری آغاز شد. پس از انتخاب یک رویکرد زمانی برای فهرست نویسی نقاشی های رامبراند (از 1625 تا 1642) در سه جلد اول، در سال 1993 تصمیم گرفته شد که یک رویکرد موضوعی برای مجلدات بعدی اتخاذ شود. این تا حد زیادی برای تسهیل تشخیص دست های مختلف بود. رویکرد جدید نه تنها در مورد روش های کاری رامبراند، بلکه در مورد عملکرد و معنای آثار او نیز اطلاعات بسیار بیشتری به دست می دهد. این میدان دید گسترده به این معنی بود که حکاکی‌ها و نقاشی‌هایی با مضامین مشابه نیز باید گنجانده شوند. در سال 2005 جلد چهارم منتشر شد که به سلف پرتره های رامبراند در نقاشی، حکاکی و طراحی اختصاص داشت. جلد پنجم شامل کاتالوگ و تجزیه و تحلیل به اصطلاح نقاشی های تاریخ و ژانر در مقیاس کوچک است. این موضوع به این دلیل انتخاب شد که این نوع از آثار پیچیده، شخصیت‌های داستانی مختلفی را نشان می‌دهد که در موقعیت‌های روایی مختلف نقش‌آفرینی می‌کنند. به همین دلیل، در قرن هفدهم، نقاشی، حکاکی یا طراحی صحنه های کتاب مقدس و اساطیری به عنوان بزرگترین چالش یک هنرمند تلقی می شد. انتخاب این موضوع از چندین جهت بسیار پربار بود. قطعات تاریخی در مقیاس کوچک، جاه طلبی های هنری رامبراند را به وضوح نشان می دهند. آنها همچنین دید بسیار دقیق تری از روال روزانه در استودیوی رامبراند به نویسندگان ارائه می دهند. شاگردان او عمدتاً از این نوع کارها کپی می کردند یا از آن به عنوان نقطه شروع برای خود استفاده می کردند. در نتیجه تشخیص آثار خود استاد از آثار شاگردانش آسانتر بود. تمام جنبه‌های مهارت‌های لازم برای ایجاد یک توهم تصویری در خلق نقاشی‌های تاریخی کوچک نقش دارند. در زمان رامبراند از این جنبه‌ها به عنوان «اساس هنر نجیب نقاشی» یاد می‌شد. دو نقاش/نظریه پرداز قرن هفدهمی این اصول را به طور سیستماتیک در دو کتاب مورد بحث قرار دادند که تاکنون فقط به صورت پراکنده در زمینه تمرین استودیویی قرن هفدهم مورد مشورت قرار گرفته است. کارل ون مندر Grond der edel vry Schilder-const [مبانی هنر نقاشی] را در سال 1604 نوشت و ساموئل ون هوگستراتن Inleyding tot de hooge schoole der schilderkonst [آکادمی نقاشی] خود را در سال 1678 تولید کرد. ون هوگستراتن شاگرد رامبراند بود. بین سال های 1642 و 48. مقایسه این دو کتاب و در نظر گرفتن آنها در ارتباط با آثار رامبراند، به تدریج دیدگاه های اولیه او را در مورد نقاشی و چگونگی شکل گیری این دو کتاب در طول زندگی حرفه ای او آشکار می کند. بنابراین، نویسندگان این جلد جدید از یک مجموعه، بینش غیرمنتظره و عمیقی نسبت به ایده‌ها و رویکرد رامبراند به هنر او به دست آورده‌اند. "جنبه های اساسی" نقاشی شامل موضوعات زیر بود: عملکرد و روش های طراحی. نسبت های انسانی؛ موقعیت ها، ژست ها و ژست های مختلف چهره ها؛ روش های چیدمان قهرمانان یک صحنه در یک ترکیب. حالات چهره از انواع احساسات؛ نور، سایه ها و نور منعکس شده؛ مناظر و حیوانات؛ پارچه فروشی و اجناس پوشاک؛ روش های نقاشی و ویژگی ها و کاربردهای مختلف رنگ ها. نحوه انتخاب و پرداختن به این «جنبه‌های اساسی» فرض بر این بود که جنبه کاربردی‌تر هنر نقاشی را شاگرد در کارهای روزمره آتلیه استادش یاد خواهد گرفت. با توسعه تاریخ هنر در قرن نوزدهم، «جنبه های اساسی» هنر نقاشی که در بالا ذکر شد، برچسب مبهم «سبک» را به خود اختصاص دادند. با این حال، طبقه‌بندی «جنبه‌های اساسی» در قرن هفدهم نسبت به مفهوم «سبک» ابزار بسیار دقیق‌تری برای بررسی دیدگاه‌ها و معیارهای قضاوت در مورد نقاشی رامبراند و معاصرانش فراهم می‌کند. جلد پنجم در مجموعه مجموعه ای از نقاشی های رامبراند، نه تنها در رویکرد خود به رامبراند به عنوان یک هنرمند، بلکه به ویژه در مورد تفکر او در مورد نقاشی، زمینه جدیدی را از دیدگاه تاریخ هنر می شکند. علاوه بر این، مقایسه دقیق آثار رامبراند و آثار توسط شاگردانش که آثار خود را بر اساس او قرار دادند، منجر به درک عمیق و دقیق دیدگاه‌های رامبراند در مورد کیفیت تصویر شد. در ادبیات تاریخی هنر معمولاً کیفیت به‌خوبی مشخص نمی‌شود زیرا بیش از حد ذهنی تلقی می‌شود. این رویکرد تطبیقی، همراه با تجزیه و تحلیل دسته‌بندی‌های فکری قرن هفدهم در مورد نقاشی، به تحقیق در مورد رامبراند انگیزه جدیدی داده است و در عین حال به ما امکان می‌دهد با چشم‌های قرن هفدهم با وضوح بیشتری ببینیم. به همین دلیل است که جلد جدید «Corpus» یک نشریه مهم است – نه تنها برای مورخان هنر، بلکه برای همه کسانی که می‌خواهند از آثار هنری متعددی که به دوران طلایی هلند بازمی‌گردد، لذت ببرند و اکنون در موزه‌های اطراف پراکنده شده‌اند. جهان.

This volume is the fifth volume of A Corpus of Rembrandt Paintings, a project devoted to all Rembrandt’s paintings. This is the work of ‘The Rembrandt Research Project’, consisting of a group of scholars led since 1993 by Professor Ernst van de Wetering. The project began in 1968 with the aim of separating Rembrandt’s own paintings from the vast number of Rembrandtesque paintings made by his many apprentices and followers. Having opted for a chronological approach to the cataloguing of Rembrandt’s paintings (from 1625 till 1642) in the first three volumes, it was decided in 1993 to adopt a thematic approach for further volumes. This was largely to facilitate the recognition of different hands. The new approach yielded much more information not only about Rembrandt’s working methods but also about the function and meaning of his works. This expanded field of view meant that etchings and drawings with similar themes also needed to be included. In 2005 Volume IV appeared, devoted to Rembrandt’s self-portraits, in painting, etching and drawing. Volume V consists of a catalogue and analysis of the so-called small-scale history and genre paintings. That theme was chosen because this type of complex work shows a variety of full-length protagonists acting in different narrative settings. For this reason, in the 17th century, painting, etching or drawing biblical and mythological scenes was looked upon as an artist’s greatest challenge. The choice of this theme proved to be highly fruitful in several ways. Small-scale history pieces reveal Rembrandt’s artistic ambitions most clearly. They also offer the authors a much more accurate view of the daily routine in Rembrandt’s studio; his apprentices mostly copied this type of work or used it as a starting point for their own. As a result it was easier to distinguish the works by the master himself from those of his pupils. All aspects of the skills necessary to create a pictorial illusion play a part in the creation of small-figured history paintings. These aspects were referred to as ‘the basis of the noble art of painting’ in Rembrandt’s days. Two seventeenth century painter/theoreticians discussed these principles systematically in two books which up till now have only sporadically been consulted in the context of 17th century studio practice. Karel van Mander wrote his Grond der edel vry schilder-const [Basis of the Art of Painting] in 1604 and Samuel van Hoogstraten produced his Inleyding tot de hooge schoole der schilderkonst [Academy of Painting] in 1678. Van Hoogstraten was a pupil of Rembrandt between 1642 and ’48. Comparing the two books and considering them in relation to Rembrandt’s oeuvre, gradually reveals his original views on painting and how these had developed during his career. Thus, the authors of this new Volume of A Corpus have gained an unexpected and profound insight into Rembrandt’s ideas and approach to his art. The ‘basic aspects’ of painting included the following topics: function and methods of drawing; human proportions; various positions, poses and gestures of figures; ways of arranging a scene’s protagonists in a composition; facial expressions of a variety of emotions; light, shadows and reflected light; landscape and animals; draperies and articles of clothing; methods of painting, and various characteristics and uses of colours. The way these ‘basic aspects’ were selected and dealt with presumed that the more practical side to the art of painting would be learned by the apprentice in the daily routine of his master’s studio. With the development of art history in the nineteenth century the ‘basic aspects’ of the art of painting listed above acquired the vague label of ‘style’. However, the seventeenth century categorization of the ‘basic aspects’ provides a much more acute means of probing the views and criteria for judging a painting by Rembrandt and his contemporaries than the concept of ‘style’. Volume V in the series A Corpus of Rembrandt Paintings breaks new ground from the point of view of art history, not only in its approach to Rembrandt as an artist, but more particularly to his thinking about painting. Moreover, a detailed comparison of Rembrandt’s works and those by his apprentices who based their works on his, led to a profound and detailed understanding of Rembrandt’s views on pictorial quality. In art historical literature quality usually does not feature prominently since it is regarded as being too subjective. This comparative approach, together with the analysis of seventeenth century categories of thought about painting, have given the research on Rembrandt a new impetus, at the same time allowing us to see more clearly through seventeenth century eyes. That is why the new volume of the ‘Corpus’ is an important publication – not only for art historians but also for all who want to fully enjoy the numerous works of art that date back to the Dutch Golden Age, now scattered in museums around the world.