εισαγωγή στο είναι και χρόνος

Συντομογραφίες........................................................................................................................ 4
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ........................................................................................................................ 6
ΠΡΟΛΟΓΟΣ............................................................................................................................. 7
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ............................................................................................................. 9
Προοίμιο..........................................................................................................................................................9
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ........................................................................................................................... 10
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ, Η ΔΟΜΗ, ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΝΑΙ..............................................................................................................................................10
§1. Η αναγκαιότητα μιας ρητής επανάληψης του ερωτήματος για το Είναι..........................................10
(α) Το «Είναι» είναι η πιο γενική έννοια.....................................................................................................10
(β) Δεν μπορούμε να ορίσουμε το Είναι......................................................................................................10
(γ) Το «Είναι» είναι έννοια αυτονόητη........................................................................................................11
§2. Η μορφική δομή του ερωτήματος για το Είναι....................................................................................11
(α) Η μορφική δομή κάθε ερωτήματος: επερωτώμενο, ερωτώμενο, περιερωτώμενο............................11
(β) Εφαρμογή στο ερώτημα για το Είναι....................................................................................................11
(γ) Ως επερωτώμενο πρέπει να επιλέξουμε το εδωνά-Είναι......................................................................12
(δ) Στην αναζήτηση του νοήματος του Είναι καθ’ όλου με βάση το Είναι του εδωνά-Είναι ενέχεται κυκλικό-
τητα – πλην όχι φαύλη..................................................................................................................................12
(ε) Πώς δικαιολογείται, όμως, ουσιαστικότερα η ιδέα μας να πραγματευτούμε το Είναι ξεκινώντας από το
εδωνά-Είναι;..................................................................................................................................................13
§3. Η οντολογική προτεραιότητα του ερωτήματος για το Είναι .............................................................13
(α) Οι επιστήμες συγκροτούν τα πεδία των αντικειμένων τους συγκροτώντας απριορικά τις θεμελιακές έν-
νοιές τους ξεκινώντας από την προ-επιστημονική εμπειρία ....................................................................13
(β) Η αληθινή πρόοδος στις επιστήμες δεν ισοδυναμεί με τη συσσώρευση εμπειρικών διαπιστώσεων, αλλά
με την έρευνα στο περιεχόμενο των θεμελιακών εννοιών τους.................................................................14
(γ) Οι Περιοχιακές Οντολογίες ερμηνεύουν a priori το Είναι των σχετικών οντολογικών περιοχών και θεμε-
λιώνουν τις εμπειρικές επιστήμες................................................................................................................14
(δ) Το Είναι ως Είναι αποτελεί, ωστόσο, την πρωταρχικότερη δυνατή οντολογική προϋπόθεση.........15
(ε) Η επιστημονική γνώση των όντων, η οποία προϋποθέτει μια κατανόηση του Είναι, είναι δυνατότητα του
ανθρώπου. Άρα, ο άνθρωπος ορίζεται στη σχέση του με το Είναι και μια οντολογία του ανθρώπου πρέπει να
προηγηθεί του ερωτήματος για το Είναι....................................................................................................15
(στ) Το εδωνά-Είναι επιτηρεί το Είναι ως Είναι του, δηλαδή το κατανοεί (κατ’ αρχάς προ-οντολογικά) 15
§4. Η οντική προτεραιότητα του ερωτήματος για το Είναι......................................................................17
(α) Αν θέσουμε ως ζητούμενο μια οντολογία του ειδικού όντος «εδωνά-Είναι», ανακαλύπτουμε ότι το ερώτη-
μα για το Είναι επείγει..................................................................................................................................17
(β) Το Είναι του Εδωνά-Είναι είναι η ύπαρξη ως δυνατότητα να-Είναι (την οποία το εδωνά-Είναι είτε ανα-
λαμβάνει είτε εγκαταλείπει).........................................................................................................................17
(γ) Η “διαχείριση” της ύπαρξης είναι ζήτημα υπαρξιακό (οντικό), ενώ η ίδια η δομή της ύπαρξης είναι ζήτη-
μα υπαρκτικό (οντολογικό)..........................................................................................................................17
(δ) Η Υπαρκτική Αναλυτική του εδωνά-Είναι προ-απαιτεί το ερώτημα για το Είναι καθ’ όλου..........18
(ε) Η αποδοχή της εξαιρετικότητας του εδωνά-Είναι ως κομβικού όντος για το ζήτημα του Είναι.....18
(στ) Η Θεμελιακή Οντολογία θα αναζητηθεί με άξονα την Υπαρκτική Αναλυτική...............................19
(ζ) Ίχνη της σύνδεσης οντολογίας και εδωνά-Είναι στην παραδοσιακή φιλοσοφία...............................19
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΜΕΛΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΝΑΙ: Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ
20
§5. Η οντολογική αναλυτική του εδωνά-Είναι ως ξεσκέπασμα του ορίζοντα για μια ερμηνεία του νοήματος
του Είναι καθ’ όλου.......................................................................................................................................20
(β) Το εδωνά-Είναι κατανοεί το Είναι του λαμβάνοντας ως παράδειγμα τον “κόσμο”..........................20
(γ) Οι ποικίλες συντελεσμένες αυτο-ερμηνεύσεις του δεν είναι υπαρκτικά πρωταρχικές (υπολείπονται υπαρ-
κτικής θεμελίωσης)......................................................................................................................................20
(δ) Η κατάλληλη πρόσβαση προς το εδωνά-Είναι είναι η φαινομενολογική...........................................20
(ε) Η Φαινομενολογία θα αναζητήσει το εδωνά-Είναι κατά την κατά μέσο όρο καθημερινότητά του εκεί όπου
αναδεικνύονται οι ουσιώδεις δομές του Είναι του.....................................................................................21
(στ) Το νόημα του Είναι του εδωνά-Είναι είναι η χρονικότητα................................................................21
(ζ) Η παραδοσιακή σύλληψη του χρόνου δεν συνδέθηκε επαρκώς με το ζήτημα της Οντολογίας και το πρω-
ταρχικό ρίζωμά της στο χρόνο.....................................................................................................................21
(η) Το πρωταρχικό νόημα του Είναι (καθ’ όλου) είναι η καιρικότητα.....................................................22
§6. Το καθήκον μιας αποδόμησης της ιστορίας της Οντολογίας..............................................................22
(α) Το εδωνά-Είναι είναι κινητικό μέσα στον χρόνο και κατά τούτο γίγνεται ιστορικά (μέσα στην “κοσμοϊ-
στορία”).........................................................................................................................................................22
(β) Το ιστορικό εδωνά-Είναι γίγνεται γεγονοτικά με αφετηρία το μέλλον του ως καθορισμένο από το παρελ-
θόν..................................................................................................................................................................22
(γ) Το ιστορικό εδωνά-Είναι φέρεται μέσα σε μια παράδοση, την οποία ανακαλύπτει στην Ιστορία...23
(δ) Το αναπόφευκτο του ιστορικά διαμεσολαβημένου της έρευνας για το νόημα του Είναι και η κατάπτωση
23
(στ) Σχεδιάγραμμα των βασικών σταθμών του σχεδίου της αποδόμησης..............................................24
(ζ) Στην καντιανή έννοια του υποκειμένου τελικά έχει διαβιβαστεί η αρχαία ελληνική σύλληψη του όντος ως
ουσία: κάτι που είναι παρόν μέσα στο χρόνο..............................................................................................26
§7. Η φαινομενολογική μέθοδος της έρευνας.............................................................................................26
(α) Η μέθοδος της τωρινής αναζήτησης του νοήματος του Είναι είναι η φαινομενολογική..................26
(β) Μορφική ανάλυση του φαινομένου και οι εκπτωτικές ετεροιώσεις του............................................26
(γ) Ο λόγος ως δήλον-καθιστάναι................................................................................................................28
(δ) «Φαινομενολογία» σημαίνει «λέγειν τα φαινόμενα»............................................................................29
§8. Σχεδιάγραμμα της πραγματείας............................................................................................................30
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ................................................................................................................... 32
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ-ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΩΣ ΥΠΕΡΒΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.................................32
ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΠΡΩΤΗ.....................................................................................................................................32
ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ-ΕΙΝΑΙ..............................................32
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ............................................................................................................ 33
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ-ΕΙΝΑΙ
33
§9. Το θέμα της Αναλυτικής του εδωνά-Είναι............................................................................................33
(α) Το Είναι το οποίο αυτό το ον επιτηρεί, είναι το εκάστοτε δικό μου Είναι.........................................33
(β) Η ουσία του εδωνά-Είναι είναι η ύπαρξή του ......................................................................................33
(γ) Ο όρος «εδωνά-Είναι» δεν είναι ένας όρος γένους· το εδωνά-Είναι είναι μη αναγώγιμα προσωπικό.34
(δ) Το “εκαστοτεδικού Είναι” εδωνά-Είναι μπορεί να κερδίζει τον εαυτό του και να είναι αυθεντικό ή να τον
χάνει και να είναι αναυθεντικό.....................................................................................................................34
(ε) Το εδωνά-Είναι δεν ορίζεται με βάση κατηγορίες, αλλά με βάση τα υπαρκτικά χαρακτηριστικά του 34
(στ) Το εδωνά-Είναι είναι “κινητικό” και για να φαινομενολογήσουμε πρέπει να το συναντήσουμε στην αδια-
φόριστη κατά μέσον όρο καθημερινότητά του...........................................................................................35
§10. Διαχωρισμός της Αναλυτικής του εδωνά-Είναι από την Ανθρωπολογία, την Ψυχολογία, και τη Βιολογία
35
(α) Η Φιλοσοφική Ψυχολογία απέτυχε να συλλάβει το Είναι του ανθρώπου εν όλω.............................35
(β) Ούτε η Φιλοσοφική Ανθρωπολογία συλλαμβάνει το Είναι του ανθρώπου εν όλω...........................37
(γ) Ούτε και η Βιολογία ή κάποια άλλη εμπειρική επιστήμη το καταφέρνει..........................................37
§11. Η Υπαρκτική Αναλυτική και η ερμηνεία του πρωτόγονου εδωνά-Είναι. Οι δυσκολίες στην επίτευξη μιας
“φυσικής έννοιας κόσμου”...........................................................................................................................38
(α) Και η Εθνολογία του πρωτόγονου εδωνά-Είναι το συναντά ήδη κάπως αυτο-ερμηνευμένο στην καθημερι-
νότητά του (η οποία ενδεχομένως να είναι απλούστερη εκεί)...................................................................38
(β) Η Εθνολογία επιτελεί την έρευνά της και μέσα στις αδιερεύνητες προκαταλήψεις μας για το ανθρώπινο
εδωνά-Είναι...................................................................................................................................................38
(γ) Είναι δύσκολο να παγιώσουμε μια “φυσική έννοια κόσμου”..............................................................38
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ........................................................................................................ 40
§12. Προσχέδιο του εν-τω-κόσμω-Είναι με βάση τον προσανατολισμό προς το εν-Είναι ως τέτοιο....40
(α) Το κατά μέσο όρο καθημερινό κατανοητικό υπάρχειν ως εν-τω-κόσμω-Είναι.................................40
(β) Τα δομικά στοιχεία του εν-τω-κόσμω-Είναι.........................................................................................40
(γ) Το «εν-Είναι» είναι υπαρκτικός προσδιορισμός – όχι κατηγοριακός..................................................40
(δ) Ετυμολογικώς «εν-Είναι» σημαίνει μάλλον «διαμένω στο οικείο μου πεδίο»...................................41
(ε) Το εδωνά-Είναι μπορεί να διολισθήσει από το εν-Είναι-στον-κόσμο στο παρ-Είναι στα όντα (και να απορ-
ροφηθεί από αυτά)........................................................................................................................................41
(στ) Ο άνθρωπος ως εδωνά-Είναι δεν συνιστά πραγμο-γεγονός, αλλά υπαρκτικό γεγονός: υπάρχει γεγονοτικά
42
(ζ) Το εδωνά-Είναι δεν εν-Είναι στο γεωμετρικό, αλλά στον υπαρκτικό χώρο.......................................43
(η) Το Είναι (ουσία) των τρόπων του εν-Είναι (του προς-τον κόσμο-Είναι) είναι η επιμέριμνα...........43
(θ) Το εν-Είναι επιμεριμνωδώς είναι πρωταρχική υπαρκτική δομή και επιτρέπει στο εδωνά-Είναι να έχει
σκοτούρες και να ζει μέσα σε έναν περίκοσμο............................................................................................43
(ι) Το φαινόμενο του εν-τω-κόσμω-Είναι πρέπει να “φαινομενολογηθεί” και όχι να εξακολουθεί να εννοείται
οντικά ως «σχέση»........................................................................................................................................44
(κ) Η οντική ερμήνευση του εν-Είναι εννοείται δε επιπλέον ως γνωσιακή σχέση υποκειμένου-αντικειμένου
44
§13. Παράδειγμα ενός στηριγμένου τρόπου του εν-Είναι: το γνωρίζειν τον κόσμο................................44
(α) Το εν-Είναι κατανοημένο ως γνωρίζειν οδηγεί στο γνωσιολογικό πρόβλημα...................................44
(β) Το ότι το γνωρίζειν είναι ένας στηριγμένος τρόπος του εν-Είναι δεν μας επιτρέπει πλέον να προσεγγίζουμε
το εν-Είναι με τους όρους του γνωσιολογικού προβλήματος....................................................................45
(γ) Το γνωρίζειν είναι η ειδική στερητική ετεροίωση της επιμέριμνας κατά την οποία επιδιδόμαστε στο θεω-
ρητικό προσδιορισμό παρευρισκόμενων όντων.........................................................................................45
(δ) «Γνωρίζω» σημαίνει «αντιλαμβάνομαι αντικείμενα κατηγορηματικά συγκροτημένα (με επιστημονικές
ιδιότητες)».....................................................................................................................................................45
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ.............................................................................................................. 47
§14. Η ιδέα της κοσμικότητας του κόσμου καθ’ όλου...............................................................................47
(α) Το φαινόμενο «κόσμος» πρέπει να περιγραφεί οντολογικά με βάση τα όντα του..............................47
(β) Να ξεκινήσουμε βασιζόμενοι στα «φυσικά πράγματα»;......................................................................47
(γ) Να ξεκινήσουμε βασιζόμενοι στα «αξιακά πράγματα»;.......................................................................47
(δ) Να ξεκινήσουμε, τότε, από το εδωνά-Είναι;.........................................................................................48
(ε) Ρωτώντας για τον κόσμο εννοούμε την κοσμικότητα του κόσμου καθ’ όλου....................................48
(στ) Ο όρος «κόσμος» έχει τέσσερις σημασίες............................................................................................48
(ζ) Η κυρίαρχη κατανόηση του εν-Είναι ως γνωρίζειν οδηγεί στην αγνοητική υπερπήδηση του κό-
σμου-ως-φαινόμενο και στην εννόησή του ως “κόσμο”............................................................................49
(η) Με βάση τον καθημερινό κόσμο ως περίκοσμο και την περικοσμικότητά του θέλουμε να φτάσουμε στον
κόσμο γενικά και την κοσμικότητα γενικά.................................................................................................49
(θ) Το «περί» του περίκοσμου δεν έχει το νόημα της εκτατικής χωρικότητας........................................50
(ι) Προσχέδιο για την πορεία ανάλυσης της περικοσμικότητας και της κοσμικότητας.........................50
Α. ΑΝΑΛΥΣΗ της ΠΕΡΙΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ της ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.......................50
§15. Το Είναι των όντων που συναντώνται μέσα στον περίκοσμο............................................................50
(α) Η δοσοληψία που ιδιάζει στο (προ-θεωρητικό) καθημερινό εν-τω-κόσμω-Είναι του εδωνά-Είναι είναι ο
χειρισμός και η χρήση..................................................................................................................................50
(β) Για να δούμε στο Είναι τους τα όντα που συναντάμε στο χειρισμό και στη χρήση πρέπει να απαλλαγούμε
από πιθανές παρερμηνείες εμπιστευόμενοι τη φαινομενολογική θέαση..................................................50
(γ) Η παραδοσιακή μεταφυσική έχει επικαλύψει τα όντα που συναντάμε άμεσα στο καθημερινό εν-τω-κό-
σμω-Είναι κάτω από την ερμήνευση του Είναι τους με τους όρους της res ή/και της αξίας.................51
(δ) Τα άμεσα συναντώμενα όντα δεν είναι φυσικά πράγματα επενδεδυμένα με αξία.............................51
(ε) Στις δοσοληψίες της καθημερινής επιμέριμνας συναντάμε όργανα...................................................51
(στ) Τα όργανα Είναι μέσα σε ολότητες διασυνδεόμενα με την παραπομπή του «για να…».................51
(ζ) Μες στην καθημερινή δοσοληψία ανακαλύπτονται όργανα και μέσα σε αυτήν –όχι στη γνώση– φανερώνε-
ται και το Είναι τους, η «προχειρότητα»....................................................................................................52
(η) Οι καθημερινές δοσοληψίες στην επιμέριμνα έχουν τη δική τους βλέψη, την περίβλεψη..............52
(θ) Ακριβέστερα, μέσα στην καθημερινή δοσοληψία σχετιζόμαστε με το έργο, στο πλαίσιο του οποίου συνα-
ντάμε πρόχειρα όντα.....................................................................................................................................53
(ι) Μέσα στο πλαίσιο του έργου συναντάμε και προϊόντα της φύσης......................................................53
(κ) Στο πλαίσιο του έργου συναντάται και ο άνθρωπος ως εδωνά-Είναι, αλλά και ο υπαρξιακός κόσμος του
53
(κα) Τα πρόχειρα όντα δεν προκύπτουν με “πρόσθεση” υποκειμενικότητας πάνω σε κάποιο παρευρισκόμενο
“υλικό του κόσμου”......................................................................................................................................54
(κβ) Η ζητούμενη μετάβαση από την προχειρότητα στο φαινόμενο «κόσμος».......................................54
§16. Το [περι-]κοσμώδες του περίκοσμου που αναγγέλλεται με τα ενδόκοσμα όντα..............................55
(α) Προαναγγελία: τα όντα δείχνονται αφ’ εαυτών τους και ως προς το Είναι τους μόνο χάριν του κόσμου
55
(β) Στην επιμεριμνώδη απορρόφηση κάπως φωτίζεται και η περικοσμική (περι)-κοσμικότητα.........55
(γ) Το φαινόμενο της απροχειρότητας και οι τρεις τρόποι του.................................................................55
(δ) Η πρόχειρη (περι-)κοσμικότητα δείχνεται αφ’ εαυτής της καθώς αυτή μάς “αποχαιρετά” κατά την απρο-
χειρότητα.......................................................................................................................................................56
(ε) Η δομή του Είναι «προχειρότητα», η οποία δείχνεται αφ’ εαυτής στην απροχειρότητα, προσδιορίζεται
μέσω των παραπομπών «για να …»............................................................................................................56
(στ) Ο μη αγγελμένα διανοιγμένος κόσμος “κάνει” να υπάρχουν πρόχειρα όντα....................................56
(ζ) Συγκεφαλαίωση του ως εδώ νοήματος του «εν-τω-κόσμω-Είναι».....................................................57
§17. Παραπομπή και σημεία........................................................................................................................57
(α) Ποια είναι η οντολογική καταγωγή της παραπομπής;........................................................................57
(β) Η παραπομπή δεν είναι είδος ενός υποτιθέμενου γένους «σχετισμός»· ο σχετισμός έχει προκύψει με τυπο-
ποίηση από συνάφειες...................................................................................................................................57
(γ) Καταλληλότερο μέσο για τον φωτισμό της οντολογικής καταγωγής της παραπεμπτικότητας είναι τα όρ-
γανα «σημεία», των οποίων ο χαρακτήρας συνίσταται στο δείχνειν........................................................57
(δ) Η παραπομπή θα φωτιστεί με αφετηρία το δείχνειν ως μια θεμελιωμένη “εξειδίκευσή” του........57
(ε) Ακόμα πιο συγκεκριμένα θα φωτίσουμε την παραπομπή με βάση το δεικτικό σημείο «φλας αυτοκινήτου»
58
(στ) Παραπομπές, σημάνσεις, δείξεις, κ.λπ., υφίστανται για το ειδικό ον «εδωνά-Είναι».....................58
(ζ) Η συμπεριφορά μας έναντι του φλας συνιστά μια “εξειδίκευση” της σύνολης συμπεριφοράς μας ως εδω-
νά-Είναι, δηλαδή του «προσανατολισμένου καθ’ οδόν» μας.....................................................................58
(η) Τα σημεία γενικά αναδεικνύουν οξύτερα το περιώδες της πρόχειρης περικοσμικότητας ως Είναι των πρό-
χειρων όντων, σε πλήρη παραλληλία με το σύνολο Είναι του εδωνά-Είναι............................................59
(θ) Στη σήμανση αγγέλλεται το κοσμώδες όχι ως η σκέτη διαθέσιμη ολότητα των σχετικών όντων, αλλά ως
το εκεί αποκαλυπτόμενο Είναι των εν λόγω όντων....................................................................................59
(ι) Πριν εγκαθιδρυθεί το σημείο ως σημείο, ήταν αναποκάλυπτο όργανο και όχι ένα σκέτα παρευρισκόμενο
ον.....................................................................................................................................................................59
(κ) Μπορεί η προχειρότητα να χρησιμοποιηθεί ως οντολογικός οδηγός για την ερμηνεία του πρωτόγονου
καθημερινού κόσμου; Η περίπτωση των φετίχ και των μαγικών............................................................60
(κα) Για την κατανόηση κάθε ειδικού τύπου κόσμου ζητούμενό μας είναι η μορφική ιδέα της κοσμικότητας
καθ’ όλου, την οποία αναζητούμε με βάση την παραπομπή......................................................................60
§18. Σύμπλεξη και σημαντικότητα· η κοσμικότητα του κόσμου [καθ’ όλου].........................................61
(α) Το να συναντάμε πρόχειρα όντα κατά το παραπέμπειν τους θα το λέμε ελευθέρωση των πρόχειρων όντων
κατά το Είναι τους (την προχειρότητά τους)..............................................................................................61
(β) Η εξυπηρετικότητα γενικά (η παραπομπή) είναι οντολογική συνθήκη ή αλλιώς το Είναι των πρόχειρων
όντων (των καταλληλοτήτων τους).............................................................................................................61
(γ) Η παραπεμπτικότητα εννοεί μια σύμπλεξη με ένα «προς-τι» στο πλαίσιο μιας συμπλεκτικής ολότητας 62
(ε) Άφημα σύμπλεξης δεν σημαίνει μια συγκρότηση ως «παραγωγή» όντων, αλλά ως “επιτρέπεται-συναντά-
σθαι” μας μαζί τους κατά το απριορικό Είναι τους...................................................................................62
(στ) Στην απελευθέρωση για σύμπλεξη έχει διανοιχθεί η συμπλεκτική ολότητα ως έχουσα αφετηρία-και-άφι-
ξη το εδωνά-Είναι, δηλαδή ο όλος κόσμος..................................................................................................62
(ζ) Το να έχει έτσι διανοιχθεί ο κόσμος, σημαίνει ότι το εδωνά-Είναι κατανοεί τον κόσμο ως διανοιγμένο φαι-
νόμενο.............................................................................................................................................................63
(η) Λαμβάνοντας υπόψιν το εδωνά-Είναι, η παραπεμπτικότητα έχει τον χαρακτήρα σημαντικότητας.63
(θ) Το εδωνά-Είναι ουσιώνεται μέσα στο σημαίνειν του και αφήνει όντα να είναι................................63
(ι) Έχουμε εδώ μια –δήθεν– “σχεσιακή” συγκρότηση που “εξαερώνει” την “υποστασιακότητα”;.....64
Β. ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΗ της ΑΝΑΛΥΣΗΣ της ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ προς ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
από ΤΟΝ ΚΑΡΤΕΣΙΟ..................................................................................................................................64
§19. Ο ορισμός του “κόσμου” ως res extensa.............................................................................................65
(α) Για τον Καρτέσιο όντως ον είναι το καθ’ εαυτό ον εννοημένο ως υποστασιακή res corporea........65
(β) Η έκταση είναι το κύριο γνώρισμα (ή η φύση ή η ουσία) στην υπόσταση της res corporea...........65
(γ) Διαιρετότητα, σχήμα, κίνηση, κ.λπ., είναι τρόποι της έκτασης..........................................................65
(δ) Ο Καρτέσιος εννοεί και τον ίδιο τον κόσμο ως έκταση.......................................................................66
(ε) Αλλά αν το Είναι της υπόστασης είναι η εκτατότητα, τότε ποιο είναι το νόημα αυτής της εκτατότητας;
66
§20. Τα θεμέλια του οντολογικού προσδιορισμού του “κόσμου”..............................................................66
(α) Υπόσταση είναι ό,τι υφίσταται ανεξάρτητα και το Είναι του όντος ως υπόσταση είναι η εκτατότητα 66
(β) Κατ’ εξοχήν υπόσταση, δηλαδή τέλειο ον, είναι μόνο ο Θεός.............................................................66
(γ) Ο όρος «ον» αποδίδεται κατ’ εξοχήν στον Θεό και κατ’ αναλογίαν σε όλα τα άλλα όντα.................67
(δ) Ούτε στη σύγχρονη εποχή η οντολογία δεν έλυσε το πρόβλημα της “γενικότητας” του νοήματος του Είναι
67
(ε) Ενδόκοσμα, η υπόσταση αναζητείται νοητικά και ανακαλύπτεται ως res extensa και res cogitans.67
(ζ) Η πλημμελώς πραγματευμένη υπόσταση στον Καρτέσιο ζητά την επαναδιατύπωση του ερωτήματος για
το νόημα Είναι...............................................................................................................................................68
§21. Ερμηνευτική εξέταση της καρτεσιανής Οντολογίας του “κόσμου”.................................................68
(α) Ο Καρτέσιος προσεγγίζει τα θεωρητικά ιδωμένα όντα στη γνώση, προσπερνώντας τα πρόχειρα όντα και
την κοσμικότητα...........................................................................................................................................68
(β) Ο Καρτέσιος ξεκίνησε κατανοώντας τον άνθρωπο ως intellectio που συλλαμβάνει νοητικά τη βεβαιότητα
69
(γ) Τελικά, στη βέβαιη γνώση μας, ως όντως ον εννοείται η υπόσταση στη γεωμετρική της χωρικότητα 69
(δ) Στον Καρτέσιο το δήθεν αυτονόητο του Είναι ως παρεύρεση παραμένει αδικαιολόγητο (και μας κληροδο-
τείται).............................................................................................................................................................69
(ε) Στον Καρτέσιο το όντως ον δεν είναι αισθητό, αλλά νοητό (στην ακριβολογική γνώση)................69
(στ) Αλλά ακόμα και οι αισθητές ιδιότητες στο τέλος ανάγονται στη μη αισθητή εκτατότητα της υπόστασης
69
(ζ) Ο Καρτέσιος δεν σώζει έτσι ούτε καν μια αισθητήρια αντίληψη ως βιωματική εμπειρία, αλλά καθιστά τα
αισθητά αποτέλεσμα της παρευρετικής γειτνίασης αισθητηρίων οργάνων και “εξωτερικών” πραγμάτων 70
(η) Στο τέλος, τη σχέση ανθρώπου και κόσμου όντων την κατανοεί ως γνωσιακή σύλληψη της υπόστασης ως
παρευρισκόμενο αντικείμενο από το νου ενός παρευρισκόμενου υποκειμένου.......................................71
(θ) Ο Καρτέσιος, αν και δεν εμπιστεύεται την αληθή οντότητα των αισθητών, χάνει την ευκαιρία να ανακα-
λύψει την αληθή οντότητα των πρόχειρων όντων.....................................................................................71
(ι) Θα μπορούσαμε έστω να πάρουμε ποτέ τα πρόχειρα όντα ξεκινώντας από τα καρτεσιανά παρευρισκόμενα
όντα;...............................................................................................................................................................71
(κ) Τα πρόχειρα όντα, ωστόσο, δεν συγκροτούνται με πρόσθεση ή επένδυση αξίας ως παρευρισκόμενο προσ-
διορισμό πάνω σε ένα πράγμα......................................................................................................................72
(λ) Ο Καρτέσιος υπερπηδά το φαινόμενο κόσμος και τα πρόχειρα όντα.................................................72
(μ) Ένα ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί το φαινόμενο κόσμος υπερπηδήθηκε αρχαιόθεν και βρεθήκαμε να ερευ-
νούμε τα φυσικά πράγματα και τις αξίες....................................................................................................72
(ν) Αυτή η πορεία δικαιολογείται εν μέρει από το ότι ο κόσμος και το εδωνά-Είναι “περιέχουν” μια χωρικό-
τητα, την πρωταρχική χωρικότητα.............................................................................................................72
Γ. ΤΟ [ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ ΧΩΡΙΚΟ] ΠΕΡΙΩΔΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η [ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ] ΧΩΡΙΚΟΤΗ-
ΤΑ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ-ΕΙΝΑΙ..............................................................................................................................73
(α) Χωρική εσωτερικότητα και το υπαρκτικό εν-Είναι του εδωνά-Είναι στον κόσμο...........................73
(β) Μέσα σε έναν κοσμικό χώρο βρίσκονται και τα όντα που δεν είναι εδωνά-Είναι.............................73
(γ) Καθήκον στα επόμενα είναι ο φωτισμός της υπαρκτικής και της κοσμικής πρωταρχικής χωρικότητας
73
§22. Η χωρικότητα [περιώδες] των πρόχειρων [περικοσμικά] ενδόκοσμων όντων................................74
(α) Τα πρόχειρα όντα συναντώνται πρωταρχικά στην κατευθυνθείσα εγγύτητά τους...........................74
(β) Η περίβλεψη έχει προσαγάγει και διευθετήσει τα όργανα σε μεριές εν χώραις................................74
(γ) Το «πού» των μεριών ερμηνεύεται “λογαριαστικά” στην επιμέριμνα εντός χωρών.........................74
(δ) Περιώδες ή πρωταρχική χωρικότητα του περίκοσμου είναι η εκάστοτε κατευθυντική χωραϊκότητα με-
ριών του.........................................................................................................................................................75
(ε) Γεωμετρικός χώρος και θέσεις στηρίζονται θεωρητικά στη χώρα και τις μεριές.............................76
(στ) Με την προχειρότητα της χώρας είμαστε αρχεγονότερα εξοικειωμένοι από ό,τι με την προχειρότητα των
πρόχειρων όντων...........................................................................................................................................76
§23. Η [εν γένει] χωρικότητα του [εν γένει κόσμου στο] εν-τω-κόσμω-Είναι.........................................76
(α) Η κοσμική χωρικότητα του εδωνά-Είναι χαρακτηρίζεται από απο-μάκρυνση και προσανατολισμό.76
(β) Στοιχείο της σύστασης του εδωνά-Είναι είναι η απο-μάκρυνση........................................................76
(γ) Η τεχνολογικά εντεινόμενη απο-μάκρυνση του “κόσμου” καταστρέφει τον περίκοσμο με ασφυκτικό οντι-
κό υπερπληθωρισμό......................................................................................................................................77
(δ) Η περιβλεπτική απο-μάκρυνση είναι πρωταρχικότερη έναντι της θεωρητικής απομάκρυνσης και της
“αντικειμενικής” απόστασης.......................................................................................................................77
(ε) Η αξίωση απο-μάκρυνσης αφήνει να φανερωθεί η πρωταρχική χωρικότητα του εδωνά-Είναι στο εν-Είναι
του..................................................................................................................................................................78
(στ) Απο-μάκρυνση σημαίνει ένταξη σε μια χώρα, αλλά το εδωνά-Είναι δεν είναι χωρικό ως καταλαμβάνον
μια μεριά της χώρας.....................................................................................................................................78
(ζ) Η χωρικότητα του εδωνά-Είναι πρωτο-διαμορφώνεται από το «εδώ» του σε σχέση με τα οντολογικώς
διαφορετικά «εκεί» υπόλοιπα όντα κατά την απο-μάκρυνση από αυτά προς το εδωνά-Είναι..............78
(η) Η απο-μάκρυνση είναι πάντως προσανατολισμένη με βάση την προκαταβολική περίβλεψη της επιμέρι-
μνας (και όχι με βάση την κιναισθητικότητα)............................................................................................79
§24. Η χωρικότητα του εδωνά-Είναι και ο χώρος [στηρίζονται στην κοσμική σημαντικότητα, αλλά γίνεται να
μαθηματικοποιηθούν]...................................................................................................................................80
(α) Η σημαντικότητα είναι που καθιστά τον κόσμο έγχωρο.....................................................................80
(β) Η κοσμική χωρικότητα των χωρών και των μεριών δεν είναι γεωμετρική.......................................80
(γ) Η εν-κόσμω δυνατότητα συνάντησης με όντα σε χωραϊκές μεριές επιτελείται ως εγχώρωση........80
(δ) Ο πρωταρχικός χώρος είναι “μέσα” στον κόσμο (ο κόσμος τον έχει διανοίξει) και συνιστά το a priori της
συνάντησής μας με όντα...............................................................................................................................80
(ε) Στην περίβλεψη η χωρικότητα λογαριάζεται, αλλά δεν μετράται ακριβολογικά ως ομογενές πολλαπλό
θέσεων............................................................................................................................................................80
(στ) Η αντικειμενική γεωμετρικοποίηση του κοσμικού χώρου γίνεται με ουδετεροποίηση (διαστασιοποίηση
και θεσοποίηση)............................................................................................................................................81
(ζ) Αλλά ποιο είναι το Είναι του ίδιου του χώρου;.....................................................................................81
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ........................................................................................................ 82
§25. Η διατύπωση του υπαρκτικού ερωτήματος σχετικά με το «ποιος;» του εδωνά-Είναι...................82
(α) Στην παράδοση, το ον που απαντά στο «ποιος;» είναι το υποστασιακό-παρευρετικό subjectum ως εαυτός
82
(β) Πρέπει να αναζητήσουμε την ορθή φαινομενολογική πρόσβαση στο ον που απαντά στο «ποιος;».82
(γ) Η Υπαρκτική Αναλυτική θα δείξει πως το «ποιος;» μπορεί να είναι ένα «εγώ» που δεν είναι και «εγώ ο
ίδιος»..............................................................................................................................................................83
(δ) Η Υπαρκτική Αναλυτική θα δείξει πως το «ποιος;» δεν είναι ούτε άκοσμο ούτε χωρίς άλλους......83
(ε) Το ζητούμενο ως φαινόμενο «ποιος;» είναι ακόμα και οντικά επικαλυμμένο....................................83
(στ) Για να εντοπίσουμε το φαινόμενο «ποιος;», θα ακολουθήσουμε τις μορφικές ενδείξεις «ύπαρξη» και
«εκαστοτεδικότητα» από τη σύσταση του Είναι του εδωνά-Είναι .........................................................84
(ζ) Δεν υφίσταται κίνδυνος “εξάχνωσης” του εγώ ως “βαθύτερου πυρήνα”...........................................84
§26. Το συν-εδωνά-Είναι των άλλων και το καθημερινό συν-Είναι.........................................................84
(α) Στα ενδόκοσμα όντα συναντάμε και τα ίχνη των άλλων ....................................................................84
(β) Οι άλλοι είναι άλλα εδωνά-Είναι που τους συναντούμε στην ίδια εμπειρία κόσμου........................84
(γ) Το εδωνά-Είναι ως εαυτός συν-Είναι συνανθρωπικά με τους άλλους στον σύγκοσμο......................85
(δ) Ακόμα και το δικό μας εδωνά-Είναι το συναντάμε περικοσμικά μέσα στην περιβλεπτική επιμέριμνα, όπου
συν-είμαστε με τους άλλους.........................................................................................................................85
(ε) Παρέκβαση: Πρωταρχικά, η σημασία των τοπικών εκφράσεων δεν είναι ούτε επιρρηματική, ούτε αντω-
νυμική, αλλά υπαρκτική· αφορούν το εδωνά-Είναι στο υπάρχειν του ως εαυτός μέσα στην πρωταρχική
χωρικότητά του ............................................................................................................................................85
(στ) Οι άλλοι συναντώνται με βάση τα πρόχειρα όντα και πάντα στο εν-τω-κόσμω-συν-εδωνά-Είναι τους 85
(ζ) Το εδωνά-Είναι είναι ουσιωδώς συν-εδωνά-Είναι, ακόμα και όταν είναι εμπειρικώς μόνο του......86
(η) Το μόνος-Είναι, δηλαδή το υπάρχειν αδιάφορα ή αποξενωμένα, δεν σημαίνει την παρεύρεση του εδω-
νά-Είναι και δεν αίρεται με τη γειτνίαση σε άλλα εδωνά-Είναι...............................................................86
(θ) Το συν-εδωνά-Είναι ερμηνεύεται ως υπερμέριμνα..............................................................................86
(ι) Το βλέπειν της θετικής ή της ελλειμματικής υπερμέριμνας είναι η ανάβλεψη και η μετάβλεψη....87
(κ) Οι οριακοί τρόποι της θετικής υπερμέριμνας......................................................................................87
(κα) Το συν-Είναι είναι συστατικό της κοσμικότητας...............................................................................88
(κβ) Η κατανόηση του άλλου συμβαίνει στην αναγνώριση-εαυτού, η οποία μπορεί να απαιτεί και εκμάθηση
88
(κγ) Δεν συν-Είμαστε με «ξένους ψυχικούς βίους» που τους γνωρίζουμε με ενσυναίσθηση, αλλά με άλλα γεγο-
νοτικά εδωνά-Είναι (τα οποία ίσως διατελούν και στον υπαρκτικό τρόπο του κλεισίματος) που τα αναγνωρί-
ζουμε-ως-εαυτούς..........................................................................................................................................89
(κδ) Εφόσον δεν παραβλέπουμε το ουσιώδες του συν-Είναι, η αναγνώριση-εαυτού δεν είναι αναδιπλασιαστι-
κή προβολή της δικής μου οντολογικής σχέσης με τον εαυτό μου...........................................................89
§27. Η καθημερινή εαυτότητα και ο “κανείς”............................................................................................90
(α) Στο επιμεριμνούν υπερμεριμνώδες αλληλο-συν-Είναι μας ανησυχούμε για την απόσταση (το αλλη-
λο-συν-Είναι είναι αποστατικό)...................................................................................................................90
(β) Στο αποστατικό συν-Είναι της καθημερινότητας το εδωνά-Είναι είναι υποτελές των άλλων, οι άλλοι,
στους οποίους ο καθένας μας προσανήκει, έχουν αρπάξει του Είναι του.................................................90
(γ) Το καθημερινό «ποιος;» έχει αποκτήσει τη δομική κατατομή του “κανείς”.....................................90
(δ) Στο καθημερινό αλληλο-συν-Είναι ο “κανείς” εγκαθιδρύει τη δικτατορία του................................91
(ε) Στο αποστατικό συν-Είναι το αλληλο-συν-Είναι τρέπεται σε «μέσο όρο».........................................91
(στ) Ο «μέσος όρος» ισοπεδώνει όλες τις υπαρκτικές δυνατότητες του εδωνά-Είναι............................91
(ζ) Η αποστατικότητα, ο μέσος όρος, και η ισοπέδωση είναι οι τρόποι του Είναι του “κανείς”...........91
(η) Οι τρόποι του Είναι του “κανείς” συγκροτούν τη δημόσια σφαίρα, η οποία, όντας αναίσθητη σε κάθε δια-
φορά, έχει «πάντα δίκιο» στις ερμηνεύσεις της που μας τις παραδίδει συσκοτιστικά ως από πάντα γνώριμες
91
(θ) Ο “κανείς” της δημόσιας σφαίρας ελαφραίνει το εδωνά-Είναι, το βολεύει (και έτσι κυριαρχεί πάνω του
κάνοντάς τον «κανένα» και «ουδένα»)........................................................................................................92
(ι) Η δημόσια σφαίρα μαζί με την ελάφρυνση και το βόλεμα επιφέρουν τη στασιμότητα στο καθημερινό εδω-
νά-Είναι στο συν-Είναι του..........................................................................................................................92
(κ) Ο “κανείς” δεν είναι γένος. Αναυθεντικότητα και αυθεντικότητα.....................................................92
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ........................................................................................................ 95
§28. Το καθήκον μιας θεματικής ανάλυσης του εν-Είναι..........................................................................95
(α) Φωτίζοντας το εν-Είναι θα συλλάβουμε και τη μέριμνα ως ενιαίο πρωταρχικό Είναι του εδωνά-Είναι 95
(β) Με την εξέταση του εν-Είναι ως ισοπρωταρχικού συστατικού του εν-τω-κόσμω-Είναι ολοκληρώνεται η
Υπαρκτική Αναλυτική ως βάση για τη Θεμελιακή Οντολογία.................................................................95
(γ) Το εν-Είναι δεν είναι ούτε παρευρετική ιδιότητα, ούτε μια σχέση μεταξύ παρευρισκόμενων όντων, αλλά
συστατικό του Είναι του εδωνά-Είναι........................................................................................................96
(δ) Το εν-Είναι είναι το Είναι του «εδωνά» του εδωνά-Είναι ..................................................................96
(ε) Το εδωνά είναι ο πρωταρχικά χωρικός τόπος του εδωνά-Είναι..........................................................96
(στ) Το εδωνά είναι ο διανοιγμένος τόπος ή ξέφωτο όπου το εδωνά-Είναι υπάρχει εκάστοτε γεγονοτικά 97
(ζ) Το ότι κατά το Είναι του το εδωνά-Είναι επιτηρεί το Είναι του σημαίνει ότι το εδωνά-Είναι επιτηρεί το
εδωνά του.......................................................................................................................................................97
(η) Σχεδιάγραμμα ανάπτυξης του παρόντος κεφαλαίου 5.........................................................................98
Α. Η ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ.................................................................................99
§29. Το εδωνά-Είναι ως ευρεσιακότητα......................................................................................................99
(α) Το ότι εκάστοτε βρισκόμαστε σε μια ψυχική διάθεση δείχνει ότι οντολογικώς χαρακτηριζόμαστε από
αυτό που θα ονομάζουμε «ευρεσιακότητα»................................................................................................99
(β) Στη διάθεση (και όχι στη γνώση) διανοίγεται το ότι το εδωνά-Είναι είναι παραδομένο στο εδωνά.100
(γ) Στη διάθεση δεν φανερώνεται στο εδωνά-Είναι το από-πού ή το όπου του, αλλά μόνο το Είναι του, το
οποίο αυτό το ον το αποφεύγει...................................................................................................................100
(δ) Η ερριμμενότητα και η ανεύρεση του εαυτού....................................................................................100
(ε) Τα ουσιώδη οντολογικά χαρακτηριστικά της ευρεσιακότητας:........................................................100
Ι. Κατά το πλείστον στην αποστροφή η ευρεσιακότητα διανοίγει το εδωνά-Είναι ως προς το ότι έχει ριφθεί
101
IΙ. Ως συστατικό του εν-Είναι, η ευρεσιακότητα συναπαρτίζει το εν-τω-κόσμω-Είναι όντας θεμελιακός
υπαρκτικός τρόπος της ισοπρωταρχικής διανοικτότητας του κόσμου, του συν-εδωνά-Είναι και της ύπαρξης
101
III. Τα όντα συναντώνται μέσα στη διανοικτότητα του κόσμου, η οποία είναι και ευρεσιακά συγκροτημένη
101
(στ) Ούτε η ευρεσιακότητα μάς φανερώνει έναν δήθεν αντικειμενικό κόσμο, αλλά ούτε και η θεωρία διατελεί
πέραν των διαθέσεων..................................................................................................................................102
(ζ) Στην παραδοσιακή φιλοσοφία και στη Φαινομενολογία οι τρόποι της ευρεσιακότητας εξελήφθησαν ως
«πάθη» και «αισθήματα» ..........................................................................................................................103
(η) Προαναγγελία: μέσα στην ευρεσιακότητα το εδωνά-Είναι καταπίπτει...........................................103
(θ) Ως διανοικτική, η ευρεσιακότητα έχει και θεμελιακό μεθοδολογικό ρόλο......................................103
(ι) Η μετάβαση στη θεματική της αγωνίας μέσω του φόβου..................................................................104
(α) Η τριπλή δομή του φαινομένου του φόβου.........................................................................................104
(β) Το προ-του-οποίου του φόβου έχει τον χαρακτήρα απειλητικότητας..............................................104
(γ) Το φοβείσθαι είναι η ευρεσιακότητα που απελευθερώνει (συγκροτεί) το φοβερό..........................105
(δ) Το περί-του-οποίου του φόβου μας είναι το ίδιο το εδωνά-Είναι στο Είναι του.............................105
(ε) Ο φόβος είναι το ίδιο έντονος είτε αυτός είναι άμεσος, είτε έμμεσος· προκαλεί δε θόλωμα του εν-Είναι
105
(στ) Το ξάφνιασμα, ο τρόμος, και η φρίκη................................................................................................106
§31. Το εδωνά Είναι (Da-sein) ως κατανόηση..........................................................................................106
(α) Η κατανόηση συν-συνιστά το εν-Είναι και, άρα, αποτελεί θεμελιακό υπαρκτικό χαρακτηριστικό (όχι ένα
είδος γνώσης)...............................................................................................................................................106
(β) «Είμαι στο εδωνά μου κατανοητικά» σημαίνει «επιτηρώ το Είναι μου» ως δομημένο από τη σημαντικό-
τητα και το χάριν-του οποίου.....................................................................................................................106
(γ) Υπαρκτικώς, «κατανοώ» σημαίνει «κατανοώ το Είναι του εδωνά-Είναι ως διανοίγον “δύνασθαι-Είναι”»
107
(δ) Το εδωνά-Είναι είναι ένα ριφθέν δύνασθαι-Είναι..............................................................................107
(ε) «Κατανοώ» σημαίνει «μού είναι διαφανές (θετικά ή ελλειμματικά) ή διανοιγμένο το κατά-πού του δύνα-
σθαι-Είναι μου στο εδωνά μου».................................................................................................................107
(στ) Μέσα στην ερριμμένη ευρεσιακή κατανόηση το εδωνά-Είναι έχει παραδρομήσει και παραγνωρίσει τον
εαυτό του, αλλά έχοντας τη δυνατότητα να τον ξαναβρεί.......................................................................108
(ζ) «Μού είναι διαφανές το κατά-πού στο εδωνά» σημαίνει «μού έχει διανοιχθεί η σημαντικότητα ως συνθή-
κη δυνατότητας (Είναι) των όντων του κόσμου, καθώς και το ίδιο το χάριν-του-οποίου (εδωνά-Είναι)» 108
(η) Η κατανόηση συνιστά μια προβολή, στην οποία συγκροτείται εκάστοτε το όλο εν-τω-κόσμω-Είναι, η
οποία, όμως, δεν έχει χαρακτήρα πλάνου, αλλά είναι ερριμμένη...........................................................109
(θ) Το εδωνά-Είναι είναι κάτι περισσότερο και από τη φυσικαλιστική γεγονότητα και από τη μία ή την άλλη
πραγματωμένη δυνατότητά του................................................................................................................109
(ι) Η κατανόηση αφορά το πλήρες εν-τω-κόσμω-Είναι, αλλά μπορεί να έχει πολωθεί είτε προς την πλευρά
του κόσμου, είτε προς την πλευρά του εν-Είναι.......................................................................................109
(κ) Μέσα στο διάφωτο ξέφωτο του εδωνά η κατανόηση συνιστά το σύνολο βλέπειν (ακόμα και του Είναι ως
τέτοιου), το διαβλέπειν ως υπαρκτική αυτογνωσία του εδωνά-Είναι....................................................110
(κα) Κάθε βλέπειν (βλέψη), ακόμα και η εποπτεία και η σκέψη, θεμελιώνεται στην κατανόηση ......110
(κβ) Στο εδωνά κείται –ως “συν-διανοιγμένο”– και το Είναι καθ’ όλου................................................ 111
(κγ) Στη διανοικτότητα του εδωνά οντολογικώς αν-εννοιολόγητο κείται τόσο το κατανοούμενο Είναι, όσο
και το καιρικά επερχόμενο Είναι καθ’ όλου..............................................................................................112
§32. Κατανόηση και ερμήνευση.................................................................................................................112
(α) Η ερμήνευση ως ανάπτυξη της κατανόησης.......................................................................................112
(β) Η ερμηνεία αναδεικνύει ρητά κάτι ως κάτι........................................................................................112
(γ) Η περίβλεψη είναι κατανοητικο-ερμηνευτική και προ-κατηγορηματική .......................................113
(δ) Η πρωταρχική κατανοητικο-ερμηνευτική θέαση (ή/και το εν-Είναι γενικά) έχει την τριπλή δομή: προσχέ-
διο, πρόβλεψη, προλόγηση.........................................................................................................................113
(ε) Η κατανοητικο-ερμηνευτική δομή του εν-Είναι έχει καθολική ισχύ................................................115
(στ) Προαναγγελία: αφού μέσω του «ως» το a priori «προ-» συνυφαίνεται με την προβολή, η προβολή θα
συνιστά το a priori του εδωνά-Είναι.........................................................................................................115
(ζ) Στην οντολογικο-υπαρκτική ερμηνεία του το νόημα είναι ο μορφικός υπαρκτικός σκελετός της διανοικτό-
τητας, δηλαδή του ίδιου του εδωνά, ή η όλη δομή της προβολής, δηλαδή του προσχεδίου, της πρόβλεψης και
της προλόγησης, και μάς επιτρέπει τη συνάντηση με καταληπτά όντα.................................................115
(η) Νοηματικό και λειψονοηματικό είναι μόνο το εδωνά-Είναι, ενώ ανοηματικά και εναντιονοηματικά τα
όντα που δεν είναι εδωνά-Είναι.................................................................................................................116
(θ) Το κατανοημένο Είναι συνιστά το “έδαφος” της νοηματικότητας, ενώ το ίδιο το Είναι το “ανέδαφος” της
λειψονοηματικότητας.................................................................................................................................116
(θ) Το κατανοητικο-ερμηνευτικώς εν-Είναι έχει κυκλική δομή (είναι φαύλη αυτή η ερμηνευτική κυκλικότη-
τα;)................................................................................................................................................................117
(ι) Η ερμηνευτική κυκλικότητα δεν είναι ούτε φαύλη ούτε παρακάμψιμη· αρκεί στον ερμηνευτικό κύκλο να
μπαίνουμε με το σωστό τρόπο...................................................................................................................117
(κ) Από οντολογική άποψη, κυκλική δομή έχει το ίδιο το εδωνά-Είναι................................................118
§33. Η απόφανση ως παράγωγος τρόπος της ερμήνευσης......................................................................118
(α) Η απόφανση θεμελιώνεται στην υπαρκτική κατανόηση...................................................................118
(β) Το ζήτημα της αποφαντικής ετεροίωσης του «ως» ...........................................................................118
(γ) Οι τρεις σημασίες του όρου «απόφανση»............................................................................................118
(δ) Ο Χάιντεγκερ ασκεί κριτική στη θεωρία περί κρίσης ως κατάφαση ενός ισχύοντος νοήματος...120
(ε) Η απόφανση είναι τρόπος της ερμήνευσης, αφού ως πρόσδειξη, προσδιορισμός, και κοινοποίηση προϋπο-
θέτει, αντίστοιχα, το προσχέδιο, την πρόβλεψη, και την προλόγηση.....................................................121
(στ) Κατά τη μετάβαση από την πρωταρχική ερμήνευση στην αποφαντική ερμήνευση μεσολαβεί μια ετεροί-
ωση ..............................................................................................................................................................122
(ζ) Περιγραφή της μετάβασης από το ερμηνευτικό «ως» στο αποφαντικό «ως»..................................122
(η) Μεταξύ πρωταρχικής και θεωρητικής ερμηνείας υπάρχει μια σειρά άλλων ενδιάμεσων αποφαντικών
ερμηνειών.....................................................................................................................................................123
(θ) Στην παρευρετική κατανόηση της δομής του λόγου παραβλέπεται η καταγωγή του από την πρωταρχική
υπαρκτική ερμηνευτική άρθρωση............................................................................................................123
(ι) Η παραμέληση αυτής της καταγωγής οδηγεί στην τυποποίηση των μερών και των αρθρώσεων του λόγου
και, τέλος, στη λογιστική διάλυση της κρίσης.........................................................................................124
§34. Εδωνά-Είναι και λόγος. Η γλώσσα....................................................................................................124
(α) Θέμα μας εδώ θα είναι η ολόπλευρα ιδωμένη απόφανση, δηλαδή το πλήρες φαινόμενο της γλώσσας 124
(β) Η γλώσσα ριζώνει στον λόγο................................................................................................................124
(γ) Ο λόγος είναι η διαιρετική άρθρωση του εδωνά, η οποία αναδύεται στις λέξεις...........................125
(δ) Ο τύπος του Είναι του λόγου είναι, επίσης, κοσμικός και βρίσκεται στο πλαίσιο της ολότητας των λέξεων
που απαρτίζουν τη γλώσσα .......................................................................................................................125
(ε) Γλώσσα είναι ο λόγος που εξωτερικεύεται σε πρόχειρες λέξεις (οι οποίες μέσα στην κατάπτωση εκλαμβά-
νονται ως παρευρισκόμενα πράγματα) ....................................................................................................126
(στ) Προαναγγελία: ο λόγος συγκροτεί την ύπαρξη όντας δυνατότητα για ακούειν και για σιωπάν..126
(ζ) Ο λόγος, ως σημαίνουσα διαιρετική άρθρωση του εν-Είναι, αφορά και το συν-Είναι και αναδεικνύεται ως
«λόγος περί…» με λεγόμενα που απευθύνονται.......................................................................................126
(η) Ακριβώς στη βάση του συν-Είναι ο λόγος είναι πάντα λόγος υπό κοινοποίηση..............................127
(θ) Η ομιλητική έκφραση δεν είναι εξαγωγή από κάτι εσώτερο προς κάτι εξώτερο, αλλά γνωστοποίηση (και
κοινοποίηση) του εν-Είναι (πρωταρχικώς του ευρεσιακώς εν-Είναι)....................................................127
(ι) Συγκεντρωτική περιγραφή του λόγου..................................................................................................128
(κ) Το ακούειν είναι η υπαρκτική δυνατότητα του λόγου που συνιστά την ανοιχτότητα του εδωνά-Είναι για
τους άλλους..................................................................................................................................................128
(κα) Ακούειν και ακροάζεσθαι έναντι της σκέτης αίσθησης της ακοής.................................................129
(κβ) Η σιωπή έναντι του ακούειν...............................................................................................................130
(κγ) Ο λόγος έχει εκάστοτε ήδη εκφραστεί ως γλώσσα...........................................................................130
(κδ) Στην αρχαία ελληνική σκέψη υπάρχουν ήδη ίχνη της ιδέας περί ουσιώδους σύνδεσης ανθρώπου και
λόγου· κατοπινότερα, όμως, ως λόγος θεωρήθηκε η απόφανση και η έρευνα για το λόγο προσανατολίστηκε
στην αναζήτηση των σημασιακών κατηγοριών.......................................................................................130
(κε) Η θεωρία της γλώσσας πρέπει να επαναπροσανατολιστεί προς ένα υπαρκτικό απριόρι του λόγου που θα
αφορά το κατανοητό εν γένει ....................................................................................................................131
Β. ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ είναι ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΔΩΝΑ-είναι....................132
§35. Η αερολογία (η τροπή που παίρνει ο λόγος στο “κανείς”)..............................................................132
(α) Αερολογία είναι ο κατανοητικο-ερμηνευτικός λόγος του “κανείς”..................................................132
(β) Το factum της συντελεσμένης ερμηνείας............................................................................................132
(γ) Στην καθημερινή κατανόηση ενυπάρχει μια συντελεσμένη ερμήνευση (της οποίας ο λόγος αντανακλάται,
κοινωνείται, και συντηρείται μέσα στη γλώσσα), αλλά πάντα υπό τη δυνατότητα κάποιας πιθανής ανατρο-
πής................................................................................................................................................................133
(δ) Ο λόγος κοινοποιείται ως κάλεσμα μετοχής σε ένα διανοιγμένο Είναι-προς...................................133
(ε) Η κατά μέσον όρο κατανοητότητα οδηγεί στην εστίαση στα λεγόμενα και στην υποκατάσταση του πρώτι-
στου Είναι-προς από αυτά..........................................................................................................................133
(στ) Η αερολογία αυτο-προστατεύεται από την αυθεντική ιδιοποίηση με το να διευκολύνει και με το να έχει
«λύσεις» για όλα..........................................................................................................................................134
(ζ) Η αερολογία απο-κλείει το εν-τω-κόσμω-Είναι και συντηρεί αυτόν τον απο-κλεισμό...................134
(η) Η αερολογία κρατά, έτσι, το εδωνά-Είναι μέσα στη συντελεσμένη ερμήνευση, η οποία καθορίζει και την
ευρεσιακότητα.............................................................................................................................................135
(θ) Η αερολογία ξεριζώνει υπαρκτικά το εδωνά-Είναι· αυτή είναι η καθημερινή σκληρή πραγματικότητα
του εδωνά-Είναι..........................................................................................................................................135
(ι) Η αερολογική ανεδαφικότητα οδηγεί στην ανεστιότητα...................................................................135
§36. Η περιέργεια (η κατανοητικο-ερμηνευτική τροπή της προβολής στο “κανείς”)..........................135
(α) Στην καθημερινότητα η κατανοητική βλέψη γίνεται περιέργεια.....................................................135
(β) Η παραδοσιακή φιλοσοφία ερμήνευσε το ορέγεσθαι του βλέπειν με όρους γνώσης.......................135
(γ) «Περιέργεια» είναι το βλέπειν ως σκέτο αντιλαμβάνεσθαι...............................................................136
(δ) Πρώτο συγκροτητικό στοιχείο της περιέργειας: στην περιέργεια η περίβλεψη βγαίνει από τον περίκοσμο
της επιμέριμνας και καθίσταται ελεύθερη................................................................................................136
(ε) Τότε, η επιμέριμνα ως περιέργεια αναζητά τη δυνατότητα να απο-μακρύνει τον “κόσμο” με βάση τη σκέ-
τη όψη του...................................................................................................................................................136
(στ) Δεύτερο συγκροτητικό στοιχείο της περιέργειας: στην περιέργεια η επιμέριμνα αναζητά τη διαρκή δυ-
νατότητα του διασκορπισμού ...................................................................................................................136
(ζ) Το μη-διατρίβειν παρά το άμεσο, ως βλέπειν της περιέργειας, δεν εξισώνει την περιέργεια με τη θεωρητι-
κή εξέταση...................................................................................................................................................137
(η) Τρίτο συγκροτητικό στοιχείο της περιέργειας: η περιέργεια χαρακτηρίζεται από έλλειψη διαμονής 137
(θ) Η αερολογία συνδυάζεται με την περιέργεια εντείνοντας τον ξεριζωμό του καθημερινού εδωνά-Είναι,
δίνοντάς του, παράλληλα, την ψευδαίσθηση της “πραγματικής ζωής”................................................137
§37. Η αμφισημία (η τροπή που παίρνει η πρωταρχική ευρεσιακότητα στο “κανείς”).......................137
(α) Η αμφισημία συνίσταται στο να μη μπορούμε να αποφασίσουμε τι είναι γνήσιο και τι όχι στην κατανόη-
ση, στο αλληλο-συν-Είναι, και στην εαυτότητα.......................................................................................137
(β) Η αμφισημία διέπει το σύνολο της προβολής και των δυνατοτήτων της........................................138
(γ) Η αμφισημία δίνει διαισθητικά στο εδωνά-Είναι ήδη στραγγαλισμένες δυνατότητες..................138
(δ) Η πραγμάτωση αυτού που διαισθανθήκαμε αποδυναμώνει την αερολογία και την περιέργεια, οι οποίες
εκδικούνται με το να αποδεσμεύσουν το αρχικό ενδιαφέρον και να κάνουν το εδωνά-Είναι να αγανακτεί 138
(ε) Μες στην αμφισημία τους, η αερολογία και η περιέργεια ακυρώνουν το γνήσια νέο.....................138
(στ) Η αμφισημία κάνει το εδωνά-Είναι να σφάλλει ως προς το τι είναι γνήσιο δύνασθαι-Είναι.......138
(ζ) Η αμφισημία εγκαθιστά και μια αντιπαλότητα μέσα στο αλληλο-συν-Είναι..................................139
(η) Η αμφισημία δεν είναι προϊόν ατομικής πρόθεσης και έτσι δεν μπορεί να επαληθευτεί με ερωτηματολό-
για.................................................................................................................................................................139
§38. Η κατάπτωση και η ερριμμενότητα .................................................................................................139
(α) Κατάπτωση (στον “κόσμο”) είναι η απορρόφηση στο αερολογικό, περίεργο, και αμφίσημο αλλη-
λο-συν-Είναι ................................................................................................................................................139
(β) Στην κατάπτωση το εδωνά-Είναι καθίσταται αναυθεντικό: απορροφάται από τα όντα του κόσμου και
παύει να είναι ο εαυτός του........................................................................................................................139
(γ) Η κατάπτωση δεν είναι “πτώση” από μια υποτιθέμενη “προ-πτωτική” κατάσταση.....................140
(δ) Η κατάπτωση δεν είναι ούτε μια κακή ιδιότητα την οποία θα απαλείψει ο πολιτισμός................140
(ε) Ανακεφαλαίωση της πορείας προς τη φανέρωση του τύπου του Είναι του καθημερινού εν-τω-κόσμω-Εί-
ναι.................................................................................................................................................................140
(στ) Η καταπτωτική κινητικότητα του εδωνά-Είναι και τα χαρακτηριστικά του τύπου του Είναι της κατά-
πτωσης.........................................................................................................................................................141
(ε) Η πειραστικότητα, ο καθησυχασμός, η αλλοτρίωση, και το μπλέξιμο απαρτίζουν τον «κατακρημνισμό»
του εδωνά-Είναι, ο οποίος εκλαμβάνεται ως “ακμή” και ως “συγκεκριμένη ζωή” ............................142
(στ) Η κινητικότητα της κατάπτωσης ισοδυναμεί με έναν στροβιλισμό...............................................142
(ζ) Η στροβιλιστική κινητικότητα της κατάπτωσης φανερώνει και τον χαρακτήρα της κινητικότητας της
ερριμμενότητας...........................................................................................................................................142
(η) Το “παράδοξο” της κατάπτωσης στον κόσμο λύνεται με τη φαινομενολογική ανάδειξη του εν-τω-κόσμω-
Είναι ως Είναι του εδωνά-Είναι και με την κατάδειξη του ότι η κατάπτωση συνιστά είδος του εν-Είναι 143
(θ) Η κατάπτωση είναι οντολογική έννοια κίνησης και όχι κοσμοθεωρητική έννοια ή έννοια πίστης.143
(ι) Προετοιμαστική συγκεφαλαίωση για τη συνολική ερμηνεία του Είναι του εδωνά-Είναι ως μέριμνα 143
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ ............................................................................................................ 144
§39. Το ερώτημα για την πρωταρχική ολότητα του δομικού όλου του εδωνά-Είναι...........................144
(α) Την πολλαπλότητα του δομικού όλου του εν-τω-κόσμω-Είναι (υπαρκτικότητα) και του καθημερινού
τύπου του (καταπεσμένη γεγονότητα) υπάρχει η ανάγκη να τη θεαθούμε ως κάτι ενιαίο...................144
(β) Στην υπαρκτικότητά του το εδωνά-Είναι είναι οι δυνατότητές του· όμως στη γεγονοτικότητά του αυτό
έχει προβληθεί εκάστοτε πάνω σε μία από αυτές τις δυνατότητες και έχει καταπέσει στο “κανείς”.144
(γ) Αυτό που ζητάμε να θεαθούμε ενιαία είναι η καταπτωτική γεγονοποίηση του εν-τω-κόσμω-Είναι .144
(δ) Οι παραδοσιακές μέθοδοι για την επίτευξη της ενιαίας θέασης του περιγραφέντος Είναι του εδωνά-Είναι
ως φαινόμενο είναι ακατάλληλες...............................................................................................................145
(ε) Η μέθοδος για την πρόσβαση στην ενιαία θέαση του Είναι του εδωνά-Είναι είναι η θεμελιακή ευρεσιακό-
τητα της αγωνίας........................................................................................................................................145
(στ) Στην αγωνία το όλον Είναι του εδωνά-Είναι αποκαλύπτεται ως μέριμνα.....................................145
(ζ) Προ-οντολογική τεκμηρίωση της οντολογικής ερμηνείας του το όλου Είναι του εδωνά-Είναι ως μέριμνα
146
(η) Με την έννοια της μέριμνας η Υπαρκτική Αναλυτική προετοιμάζει την οικοδόμηση της Θεμελιακής
Οντολογίας...................................................................................................................................................146
§40. Η θεμελιακή ευρεσιακότητα της αγωνίας ως μια εξαιρετική διανοικτότητα του εδωνά-Είναι..147
(α) Ανακεφαλαίωση: αγωνία είναι η εξαιρετική ευρεσιακότητα στην οποία το εδωνά-Είναι διανοίγεται στον
εαυτό του κατά το Είναι του......................................................................................................................147
(β) Οντικο-υπαρξιακά η κατάπτωση είναι μηχανισμός αποφυγής του εαυτού, ενώ οντολογικο-υπαρκτικά
είναι μηχανισμός διανοικτότητας του εαυτού..........................................................................................147
(γ) Η φαινομενολογία θα συναντήσει τον αυθεντικό εαυτό ως φαινόμενο εγκαταλειπόμενη ευρεσιακά ενώπιον
αυτού που η αποστροφή αποστρέφεται....................................................................................................148
(δ) Η φυγή που συνδέεται με την κατάπτωση δεν θεμελιώνεται στον φόβο, αλλά στην αγωνία ........148
(ε) Στον φόβο διατελούμε στην ευρεσιακότητα της απειλής από κάποιο προσδιορισμένο ον που μπορεί να
βλάψει κάποια ειδική γεγονοτική δυνατότητά μας ................................................................................148
(στ) Στην αγωνία η απειλή είναι απροσδιόριστη....................................................................................149
(ζ) Στην αγωνία οι συμπλέξεις καταποντίζονται και ο κόσμος ασημαντοποιείται................................149
(η) Αυτό που βλέπουμε στην αγωνία είναι ένα χωραϊκά διανοιγμένο πουθενά, δηλαδή το ίδιο το εδωνά ως
τέτοιο............................................................................................................................................................149
(θ) Στην αγωνία, τελικά, φανερώνεται ως φαινόμενο ο ίδιος ο κόσμος στην κοσμικότητά του..........150
(ι) Συνολικότερα αυτό προ του οποίου αγωνιούμε είναι το ίδιο το εν-τω-κόσμω-Είναι ως τέτοιο.....150
(κ) Το περί του οποίου της αγωνίας είναι το Είναι καθόλου και σε αυτήν ριπτόμεθα πίσω στη δυνατότητά
μας για αυθεντικό εν-τω-κόσμω-Είναι......................................................................................................150
(κα) Η φανέρωση της δυνατότητας αυθεντικού δύνασθαι-Είναι ισοδυναμεί με φανέρωση της δυνατότητας
ελεύθερης εκλογής και αδράγματος του εαυτού......................................................................................150
(κβ) Στην αγωνία, το προ-του οποίου και το περί-του-οποίου ταυτίζονται: είναι το εν-τω-κόσμω-Είναι 151
(κγ) Και το αγωνιάν ταυτίζεται με το εν-τω-κόσμω-Είναι......................................................................151
(κδ) Το ξεμονάχιασμα στην αγωνία δεν ισοδυναμεί με έναν γνωσιολογικό, αλλά με έναν υπαρκτικό σολιψισμό
151
(κε) Στο υπαρκτικό ξεμονάχιασμα στην ανεστιότητα της αγωνίας, το εδωνά-Είναι ανασύρεται από την κατά
μέσον όρο καθημερινή αυτοπεποίθηση του οικουρείν.............................................................................151
(κστ) Στην κατάπτωση το εδωνά-Είναι φεύγει προ της επαπειλούμενης ανοικουρίας και σπεύδει προς την
οικουρία της δημόσιας σφαίρας................................................................................................................152
(κζ) Η αγωνία μπορεί να ενσκήψει στις πλέον ανύποπτες περιστάσεις.................................................152
(κθ) Στην καθημερινότητα απαντάται ο φόβος ως καταπεσμένη μορφή τής αγωνίας.........................152
(κι) Η όλως αυθεντική αγωνία είναι σπανιότατη, αλλά ως factum υπάρχει και η πραγματικότητα της υπαρ-
ξιακής αυθεντικής αγωνίας, η οποία, βεβαίως, δεν παύει να είναι ένα οντολογικό και όχι οντικό πρόβλημα
153
(λ) Στην παραδοσιακή φιλοσοφία η αγωνία συγχεόταν με τον φόβο και δεν αντιμετωπιζόταν στην πλήρη
οντολογική της βαρύτητα, παρά μόνο ανθρωπολογικά και ψυχολογικά...............................................153
(λα) Όλες οι ευρεσιακότητες διανοίγουν το πλήρες εν-τω-κόσμω-Είναι, αλλά η αγωνία είναι μεθοδολογικώς
εξαιρετική, διότι αυτό το κάνει ξεμοναχιάζοντας το εδωνά-Είναι.........................................................153
§41. Το Είναι του εδωνά-Είναι ως μέριμνα...............................................................................................153
(α) Στη βάση του φαινομένου του εκ ρίψεως γεγονοτικά υπάρχοντος καταπτωτικού εν-τω-κόσμω-Είναι, το
οποίο φανερώνεται στην αγωνία, θα αναζητήσουμε την ενιαία πρωταρχική δομή του Είναι του εδωνά-Είναι
153
(β) Οι συνιστώσες της ενιαίας πρωταρχικής δομής του Είναι του εδωνά-Είναι είναι η ερριμμένη υπαρκτικό-
τητα, η γεγονότητα και η καταπεπτωκότητα...........................................................................................154
(γ) Στην αγωνία φανερώνεται η δυνατότητα του εδωνά-Είναι για χρήση ή για παραμέληση της ελευθερίας
του να γίνεται ο εαυτός του, δηλαδή για αυθεντική ή αναυθεντική πραγμάτωση του επιτηρείν το Είναι του
ως κατανοητικό αυτο-προβάλλεσθαί του στο πλέον ίδιο δύνασθαι-Είναι του ως χάριν-του-οποίου..154
(δ) «Υπαρκτικότητα» σημαίνει πως το εδωνά-Είναι, ως ον που εκάστοτε Είναι προς το πλέον ίδιο δύνα-
σθαι-Είναι του, έχει εκάστοτε ήδη υπερβεί τον εαυτό του......................................................................155
(ε) Το ότι η υπαρκτικότητα είναι πάντα γεγονοτική σημαίνει ότι το προπορεύεσθαι-εαυτού συντελείται εν-
τω-ήδη-εν-Είναι ή, αντίστροφα, ότι ο κόσμος αγκυρώνεται στο πλέον ίδιο δύνασθαι-Είναι του εδωνά-Είναι
155
(στ) Η καταπεπτωκότητα προσιδιάζει ουσιωδώς στο γεγονοτικώς υπάρχειν.......................................156
(ζ) Τελικά, στην ολότητα του οντολογικού δομικού συνόλου του εδωνά-Είναι μπορούμε να δώσουμε το μονο-
λεκτικό όνομα «μέριμνα»...........................................................................................................................156
(η) Η δομή μέριμνας δεν αντιστοιχεί απλώς στην υπαρκτικότητα, αλλά στην ενότητα υπαρκτικότητας, γεγο-
νότητας, και καταπεπτωκότητας...............................................................................................................157
(θ) Η μέριμνα συνιστά ένα φέρεσθαι που απορρέει από ένα φέρεσθαι-προς-εαυτόν, το οποίο αφορά έναν κό-
σμο και τα όντα του....................................................................................................................................157
(ι) Επειδή στο προπορεύεσθαι-εαυτού προς τη γεγονότητα ελλοχεύει η ελευθερία, το εδωνά-Είναι μπορεί να
φέρεται προς τις δυνατότητές του και αναυθεντικά, αλλά πάντα επιτηρώντας το Είναι του.............158
(κ) Με το ότι το όλο Είναι του εδωνά-Είναι είναι η μέριμνα δεν εννοείται μια προτεραιότητα του πρακτικού
έναντι του θεωρητικού...............................................................................................................................158
(κα) Η μέριμνα ούτε ανάγεται σε ενεργήματα, ορμές, ροπές, ή κλίσεις ούτε συντίθεται από κάτι τέτοιο· του-
ναντίον, αυτή συνιστά το οντολογικό ρίζωμά τους..................................................................................159
(κβ) Αν και το πλαίσιο είναι αυτό της Θεμελιακής Οντολογίας, είναι ανάγκη να δώσουμε μια ιδέα για τη
δομή αυτού του ριζώματος ........................................................................................................................159
(κγ) Και το βούλεσθαι/εθέλειν, όπως και η μέριμνα, συγκροτείται από διανοικτική προπόρευση, σχετικό
διανοιγμένο ορίζοντα, και όντα αυτού του ορίζοντα................................................................................159
(κδ) Και το βούλεσθαι/εθέλειν έχει εκάστοτε ήδη περιέλθει στην κυριαρχία του “κανείς”· και εκεί εφησυχά-
ζει στο εφικτό και στο “πραγματικό”.......................................................................................................160
(κε) Στο καταπτωτικό επιθυμείν το εδωνά-Είναι βλέπει παντού, λαίμαργα και ανικανοποίητα, επιθυμούμενα
όντα..............................................................................................................................................................160
(κστ) Το καταπτωτικό επιθυμείν είναι η μέριμνα που τροποποιήθηκε σε λίμπισμα των δυνατοτήτων σχετι-
σμού με όντα................................................................................................................................................161
(κζ) Το ενδοτικώς επιθυμείν μάς φανερώνει ότι η ροπή δεν είναι παρά το στοιχείο της μέριμνας το οποίο
συνιστά τον “μηχανισμό” της καταπτωτικής έλξης μας από τα όντα....................................................161
(κη) Η ορμή είναι η ετεροίωση της μέριμνας στην οποία ένα αυτο-παρωθητικό «προς το …» επικεντρώνεται
«πάση θυσία» σε μια δυνατότητα αποκλείοντας όλες τις άλλες.............................................................161
(κθ) Η ορμή και η ροπή είναι οριακές στερητικές ετεροιώσεις της μέριμνας, στις οποίες αυτή έχει πολωθεί
(είτε προς την πλευρά της αυτο-παρώθησης, είτε, αντίστοιχα, προς την πλευρά της άφεσης στην έλξη των
όντων)...........................................................................................................................................................162
(κι) Η δομή της μέριμνας δείχνει πως η οντολογική έρευνα πρέπει να αναζητήσει πλέον τον πρωταρχικό όρο
της ολιστικής ενότητας αυτής της δομής.................................................................................................162
§42. Επικύρωση της υπαρκτικής ερμηνείας του εδωνά-Είναι ως μέριμνας με ένα προ-οντολογικό τεκμήριο
που μας παρέχει το εδωνά-Είναι στην αυτό-ερμηνεία του......................................................................162
(α) Μια ιστορική προ-θεωρητική αυτό-ερμηνεία του εδωνά-Είναι.......................................................162
(β) Ο μύθος της Cura..................................................................................................................................162
(γ) Η cura υποσημαίνει την ίδια τη ριγμένη προβολή.............................................................................163
(δ) Οντολογικά η cura σημαίνει a priori θεμέλιο του ανθρωπίνως υπάρχειν.......................................163
§43. Εδωνά-Είναι, κοσμικότητα, και ρεαλιστικότητα.............................................................................163
(α) Το ον εδωνά-Είναι και τα άλλα όντα...................................................................................................163
(β) Η ρεαλιστικότητα αποπροσανατολίζει την οντολογία.......................................................................163
(γ) Η ρεαλιστικότητα στηρίζεται σε πρωταρχικότερα νοήματα του Είναι...........................................163
(δ) Τα ερωτήματα περί της ρεαλιστικότητας και ο δρόμος επαναπραγμάτευσής τους........................163
(Α) Η ρεαλιστικότητα ως πρόβλημα απόδειξης του «έξω κόσμου» και του Είναι του........................164
(ε) Το εδωνά-Είναι “απολαμβάνει” ήδη έναν διανοιγμένο κόσμο όντων...............................................164
(στ) Η ρεαλιστικότητα προϋποθέτει έναν διανοιγμένο κόσμο ανακαλυμμένων όντων.........................164
(ζ) Η ρεαλιστικότητα και το σκάνδαλο της φιλοσοφίας..........................................................................164
(η) Εν-τω-κόσμω-Είναι έναντι απλής συμπαρεύρεσης υποκειμένου-αντικειμένου..............................164
(θ) Το βαθύτερο σκάνδαλο της φιλοσοφίας..............................................................................................164
(ι) Το σκάνδαλο οφείλεται στην κατάπτωση............................................................................................164
(κ) Υπαρκτικο-οντολογική ανάλυση έναντι ρεαλισμού και ιδεαλισμού.................................................165
(Β) Η ρεαλιστικότητα ως οντολογικό πρόβλημα.....................................................................................165
(κβ) Η βούληση και η αντίσταση στον Ντιλτάι........................................................................................165
(κγ) Ένστικτα και βούληση στον Σέλερ....................................................................................................165
(κδ) Η αντίσταση προϋποθέτει έναν διανοιγμένο κόσμο.........................................................................165
(κε) Η βούληση και το ένστικτο είναι ετεροιώσεις της μέριμνας...........................................................166
(Γ) Ρεαλιστικότητα και μέριμνα................................................................................................................166
(κστ) Η ρεαλιστικότητα είναι στηριγμένος τρόπος του είναι που προϋποθέτει τη μέριμνα................166
(κζ) Χωρίς εδωνά-Είναι δεν μπορεί να γίνεται λόγος ούτε για Είναι ούτε για όντα.............................166
(κη) Η ρεαλιστικότητα δεν συνιστά οδηγό για την ανάλυση του εδωνά-Είναι.....................................166
§44. Εδωνά-Είναι, διανοικτότητα, και αλήθεια.......................................................................................166
(α) Η φιλοσοφία ως αναζήτηση της αλήθειας του Είναι ως φαινόμενο.................................................166
(β) Η οντολογικο-οντική εμπλοκή μεταξύ αλήθειας, Είναι, και κατανόησης........................................167
(γ) Στροφή στο φαινόμενο της αλήθειας...................................................................................................167
(Α) Η παραδοσιακή έννοια αλήθειας και τα οντολογικά της θεμέλια....................................................167
(δ) Οι τρείς θέσεις της παραδοσιακής αντίληψης για την αλήθεια.......................................................167
(ε) ιστορικό περίγραμμα της έννοιας.........................................................................................................167
(στ) Η adaequatio ως είδος συμφωνίας....................................................................................................167
(ζ) Ο οντολογικός δρόμος διερεύνησης της συμφωνίας της αλήθειας...................................................167
(η) Στην αληθή κρίση φανερώνεται αυτό τούτο το ον ως τούτο νοείται...............................................168
(θ) Το αποφαντικό γνωρίζειν είναι ανακαλύπτον Είναι προς τα όντα....................................................168
(Β) Το πρωταρχικό φαινόμενο της αλήθειας και ο παράγωγος χαρακτήρας της παραδοσιακής έννοιας της
αλήθειας.......................................................................................................................................................168
(ι) Στον λόγο προσιδιάζει η α-λήθεια........................................................................................................168
(κ) Η αλήθεια ως αντιστοιχία προέκυψε από την αλήθεια ως ανακαλυπτικότητα...............................168
(κα) Η ανακαλυπτικότητα είναι τρόπος του Είναι του εδωνά-Είναι......................................................168
(κβ) Το ανακαλύπτεσθαι στηρίζεται στη διανοικτότητα.........................................................................169
(κγ) Το εδωνά-Είναι τελεί «εν τη αληθεία»..............................................................................................169
(κδ) Το εδωνά-Είναι τελεί μέσα στην αλήθεια και την αναλήθεια.........................................................169
(κε) Πώς, λοιπόν, η αλήθεια ως αντιστοιχία κατάγεται από την αλήθεια ως διανοικτότητα;............170
(κστ) Το ερμηνευτικό «ως» στηρίζει το αποφαντικό «ως» και την αλήθεια ως συμφωνία..................170
(κζ) Τα προχειροποιούμενα λόγια αίρουν την πρωταρχική επανεπιτέλεση της ανακάλυψης..............170
(κη) Η πιστοποίηση της διαφύλαξης του αποκαλύπτεσθαι ζητά μια αναφορά από την έκφραση στα όντα 170
(κθ) Η αναφορά κατανοείται ως παρευρισκόμενο συμμέτρημα και συμφωνία....................................171
(κι) Η πρωταρχική αλήθεια διακρατείται ακόμα καλυμμένη μέσα ......................................................171
(λ) Η αποφαντική αλήθεια προϋποθέτει την πρωταρχικότερη αλήθεια................................................171
(Γ) Το είδος του Είναι της αλήθειας και η προϋπόθεση της αλήθειας...................................................171
(λα) Η αλήθεια υπάρχει ως ανακαλυπτική για το διανοίγον εδωνά-Είναι.............................................171
(λβ) Η υπαρκτικά νοούμενη αλήθεια δεν χάνει το γενικό κύρος.............................................................172
(λγ) Δεν γίνεται να είναι εδωνά-Είναι χωρίς αλήθεια..............................................................................172
(λδ) Η αλήθεια προϋποτίθεται πρωταρχικά για το Είναι και το δύνασθαι-Είναι.................................172
(λε) Η αλήθεια αγκυρώνεται συμφυώς στο εδωνά-Είναι πέραν παντός σκεπτικισμού........................172
(λζ) Προς την επιστήμη του Είναι ως τέτοιο............................................................................................173
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ...................................................................................................................