دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: Paperback نویسندگان: Paolo Virno, Βασίλης Πασσάς, Γιώργης-Βύρων Δάβος سری: Semiotext(e) / Foreign Agents ISBN (شابک) : 9602105100, 9789602105108 ناشر: Εκδόσεις Αλεξάνδρεια سال نشر: 2007 تعداد صفحات: 160 زبان: Greek فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 2 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Γραμματική του πλήθους: Για μια ανάλυση των σύγχρονων μορφών ζωής به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دستور زبان جمعیت: برای تحلیل اشکال مدرن زندگی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
مفاهيم \"مردم\" و \"جمعيت\" در تعارض با يكديگر، در تعريف
مقولات سياسي و اجتماعي مدرنيته نقش اول را ايفا كردند. ایده
\"مردم\" غالب شد. «جمعیت» اصطلاح گمشده، مفهوم مدفون است.
امروزه، از آنجایی که نظریه سیاسی مدرنیته از بحران عمیقی رنج
میبرد، مفهوم شکستخورده حیاتی غیرعادی نشان میدهد و در نتیجه
انتقامی عظیم خواهد گرفت.
میخواهم ثابت کنم که این مقوله \"جمعیت\" به توضیح تعدادی از
رفتارهای معاصر کمک می کند. پس از قرنها «مردم» و در نتیجه دولت
(دولت ملی، دولت متمرکز و غیره) سرانجام قطب مخالف باز میگردد و
خود را نشان میدهد، همان قطب لغو شده در آغاز مدرنیته. جمعیت به
عنوان فریاد نظریه اجتماعی، سیاسی و فلسفی؟ شاید. طیف وسیعی از
پدیدههای قابل مشاهده - بازیهای زبانی، اشکال زندگی، تمایلات
اخلاقی، ویژگیهای برجسته تولید مادی امروزی - را نمیتوان درک
کرد مگر اینکه از منظر نحوه وجود بسیاری مشاهده شود. برای کشف این
شیوه وجودی، باید به یک ارکستراسیون مفهومی کاملاً متنوع رجوع
کنیم: انسان شناسی، فلسفه زبان، نقد اقتصاد سیاسی، استدلال
اخلاقی. ما باید در قاره جمعیت حرکت کنیم و هر بار دیدگاه را
تغییر دهیم.
جمعیت مدرن نه از \"شهروندان\" و نه از \"تولیدکنندگان\" تشکیل
شده است ‧ که یک منطقه میانی بین \"فرد\" را اشغال می کنند. و
\"جمعی\"‧ بنابراین، تمایز بین \"عمومی\" و \"خصوصی\" ارزشی
ندارد. و دقیقاً به دلیل انحلال این جفت ها ، که برای مدت طولانی
بدیهی تلقی می شد ، دیگر نمی توان از مردمی صحبت کرد که به یک
وحدت دولتی همگرا می شوند. برای نخواندن شعرهای ناهنجار پسامدرن
(\"کثرت خیر است، وحدت مصیبت است که باید از آن محافظت کرد\")،
باید بدانیم که انبوه با یکتا مخالفت نمی کنند، بلکه آن را دوباره
تعریف می کنند. وحدت دیگر چیزی نیست که ما به سمت آن همگرایی کنیم
(دولت، حاکم)، مانند مورد مردم، بلکه چیزی است که به عنوان پیشینه
یا شرط پشت سر می گذاریم.
Οι έννοιες «λαός» και «πλήθος», σε διαμάχη μεταξύ τους,
έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον ορισμό των πολιτικών και
κοινωνικών κατηγοριών της νεωτερικότητας. Υπηρίσχυσε η ιδέα του
«λαού». «Πλήθος» είναι ο χαμένος όρος, η έννοια που θάφτηκε.
Σήμερα, από τη στιγμή που η πολιτική θεωρία της νεωτερικότητας
πάσχει από βαθιά κρίση, η νικημένη έννοια θα δείξει μια
ασυνήθιστη ζωτικότητα και θα πάρει έτσι μια μνημειώδη
εκδίκηση.
Θα ήθελα να αποδείξω ότι η κατηγορία «πλήθος» βοηθά να
εξηγήσουμε έναν ικανό αριθμό σύγχρονων συμπεριφορών. Έπειτα από
αιώνες «λαού» και συνεπώς κράτους (εθνικού κράτους,
συγκεντρωτικού κράτους, κ.λ.π.) επιστρέφει και εκδηλώνεται
τελικά ο αντίθετος πόλος, ο ακυρωμένος στις αρχές της
νεωτερικότητας. Το πλήθος ως στερνή κραυγή της κοινωνικής,
πολιτικής και φιλοσοφικής θεωρίας; Ίσως. Ολόκληρη σειρά από
αξιοπαρατήρητα φαινόμενα –γλωσσικά παιχνίδια, μορφές ζωής,
ηθικές προδιαθέσεις, προεξέχοντα χαρακτηριστικά της σημερινής
υλικής παραγωγής– δεν γίνονται κατανοητά, αν δεν ιδωθούν από τη
σκοπιά του τρόπου ύπαρξης των πολλών. Για να διερευνήσουμε αυτό
τον τρόπο ύπαρξης, χρειάζεται να ανατρέξουμε σε μια αρκετά
ποικίλη εννοιολογική ενορχήστρωση: ανθρωπολογία, φιλοσοφία της
γλώσσας, κριτική της πολιτικής οικονομίας, ηθικοί συλλογισμοί.
Χρειάζεται να περιπλεύσουμε την ήπειρο-πλήθος, αλλάζοντας, κάθε
φόρα, οπτική γωνία.
Το σύγχρονο πλήθος δεν αποτελείται ούτε από «πολίτες», ούτε από
«παραγωγούς»‧ καταλαμβάνει μια ενδιάμεση περιοχή μεταξύ
«ατομικού» και «συλλογικού»‧ γι’ αυτό, δεν έχει καμιά αξία η
διάκριση μεταξύ «δημόσιου» και «ιδιωτικού». Και ακριβώς
εξαιτίας της διάλυσης αυτών των ζευγών, που επί μακρόν
θεωρούνταν προφανή, δεν μπορούμε να μιλήσουμε πια για λαό,
συγκλίνοντα σε μία κρατική ενότητα. Για να μην τραγουδάμε
παράφωνα τραγουδάκια μεταμοντέρνας κοπής («η πολλαπλότητα είναι
το καλό, η ενότητα η συμφορά από την οποία πρέπει να
προφυλαχτούμε»), χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι το πλήθος δεν
αντιτάσσεται στο Ένα, αλλά το επαναπροσδιορίζει. Η ενότητα δεν
είναι πια κάτι προς το οποίο συγκλίνουμε (το κράτος, ο
ηγεμόνας), όπως στην περίπτωση του λαού, αλλά κάτι που αφήνουμε
πίσω, ως φόντο ή προϋπόθεση.