حکایات لطیف

دسته بندی: ادبی
ویرایش:  
 
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 0 
زبان: Arabic 
فرمت فایل : RAR (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 90 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 50,000

تهران: کویر، 1375 - 232 ص.
حکایت های لطیف. ترجمه شده به انگلیسی توسط F. Gladwin; ویرایش شده توسط S.K. حاج سید جوادی. На персидском и английском языках. هیچ بررسی طنز فارسی در زمینه بین المللی بدون در نظر گرفتن طنز فارسی در جنوب آسیا، به ویژه در هند، کامل نخواهد بود. مهم‌تر از همه، کتاب‌های فارسی زبان، مانند حکمای لطیف، نقش مهمی در انتشار طنز ایرانی ایفا کردند.
تمرین و ضمیمه دستور زبان فارسی فرانسیس گلدوین، \"The Persian Moonshe\"، اولین بار در سال 1795 منتشر شد. گردآورنده مجموعه، که ظاهراً یک منشی هندی فارسی زبان (مونشی) بود، داستان ها را از منابع مختلف، از جمله فارسی کلاسیک، استخراج کرد. ، (معاصر؟) ادبیات هندی و سنتی اروپا. پس از استقبال پرشور، این ضمیمه سرانجام به مجموعه‌ای مستقل تبدیل شد، به زبان‌های بومی هندی و سایر زبان‌های بومی جنوب آسیا ترجمه شد و سرانجام، داستان‌های آن تا حدی بر سنت شفاهی جنوب آسیا تأثیر گذاشت. عجیب آنکه حکمای لطیف تنها دویست سال پس از تدوین به خوانندگان ایرانی معرفی شد. (از: اولریش مارزولف - طنز فارسی در زمینه بین المللی)

Tehran: Kavir, 1996 - 232 p.
Hikāyāt-i-latīf (Pleasant stories). Translated into English by F. Gladwin; edited by S.K. Haj Seyyed Javadi. На персидском и английском языках. No survey of Persian humor in the international context would be complete without taking into account Persian humor in South Asia, particularly in India. Most notably, Persian language chapbooks such as Hikāyāt-i-latīf played an important role in the diffusion of Persian humor.
The Hikāyāt-i-latīf, a small collection of some 75 jocular tales, was originally compiled as a reading exercise and appended to Francis Gladwin’s grammar of the Persian language, "The Persian Moonshe", first published in 1795. The collection’s compiler, apparently a Persian-speaking Indian secretary (munshī), drew the tales from a variety of sources, including classical Persian, (contemporary?) Indian, and traditional European literature. Following an enthusiastic reception, the appendix was eventually turned into an independent collection, translated into various Indian and other South Asian vernacular languages, and finally, its tales influenced South Asian oral tradition to a certain extent. Strangely enough, the Hikāyāt-i-latīf was only introduced to Iranian readers some two hundred years after its compilation. (from: Ulrich Marzolph - Persian Humor in the International Context)