1971: A Year in the Life of Color

در این کتاب، داربی انگلیش، مورخ هنر، به بررسی سال 1971 می پردازد، زمانی که دو نمایشگاه افتتاح شد که نقاشی و مجسمه سازی مدرنیستی را وارد قلب سوزان سیاست فرهنگی ایالات متحده کرد: هنرمندان سیاهپوست معاصر در آمریکا، در موزه ویتنی هنر آمریکایی، و نمایش دلوکس، نمایشگاه هنرهای انتزاعی نژادی که در یک سینمای بازسازی شده در محله یهودی نشین هیوستون ارائه می شود.

1971: یک سال در Life of Color به تمایل بسیاری از هنرمندان سیاهپوست برای به دست آوردن آزادی از بازنمایی آشکار نژادی و همچنین تلاش‌های آنها - و حامیان آنها - برای پیشبرد این هدف از طریق نمایشگاه عمومی می‌پردازد. در میان درخواست‌ها برای تعریف «زیبایی‌شناسی سیاه»، این آزمایش‌ها با هنر مدرنیستی تعامل فرهنگی و بی‌ثباتی را در اولویت قرار دادند. هنرمندان سیاهپوست معاصر در آمریکا انتزاع را به عنوان موضعی در برابر رویکردهای هنجاری برجسته کردند، در حالی که نمایش دلوکس انتزاع را در مرکز آسیب شهری قرار داد. انگلیسی استدلال می‌کند که اهمیت این آزمایش‌ها تا حدی از جایگاه ویژه رنگ به‌عنوان یک نماد فرهنگی و تا حدودی ناشی از بررسی‌هایی درباره رنگ است که قبلاً در هنر مدرن متاخر و نقد انجام شده بود. با حامیان خود، مدرنیست های سیاه پوست - از جمله پیتر بردلی، فردریک اورسلی، آلوین لاوینگ، ریموند ساندرز، و آلما توماس - از تقاضای نمایندگی یا نمایندگی شدن فراتر رفتند، و در درخواست های خود برای همکاری بین نژادی چیزی به خطر نینداختند و مهمتر از همه، به آنها پاسخ دادند. خوش بینی به جای بدبینی نسبت به سرگرمی فرهنگ اطراف به رنگ.

In this book, art historian Darby English explores the year 1971, when two exhibitions opened that brought modernist painting and sculpture into the burning heart of United States cultural politics: Contemporary Black Artists in America, at the Whitney Museum of American Art, and The DeLuxe Show, a racially integrated abstract art exhibition presented in a renovated movie theater in a Houston ghetto.

1971: A Year in the Life of Color looks at many black artists’ desire to gain freedom from overt racial representation, as well as their efforts—and those of their advocates—to further that aim through public exhibition. Amid calls to define a “black aesthetic,” these experiments with modernist art prioritized cultural interaction and instability. Contemporary Black Artists in America highlighted abstraction as a stance against normative approaches, while The DeLuxe Show positioned abstraction in a center of urban blight. The importance of these experiments, English argues, came partly from color’s special status as a cultural symbol and partly from investigations of color already under way in late modern art and criticism. With their supporters, black modernists—among them Peter Bradley, Frederick Eversley, Alvin Loving, Raymond Saunders, and Alma Thomas—rose above the demand to represent or be represented, compromising nothing in their appeals for interracial collaboration and, above all, responding with optimism rather than cynicism to the surrounding culture’s preoccupation with color.