»Wir haben es nicht gut gemacht.«: Der Briefwechsel | Ein einzigartiges Dokument der Liebesbeziehung eines der berühmtesten Paare der deutschsprachigen Literatur

تبادل چشمگیر نامه ها، که توسط محققان باخمن و فریش به صورت آگاهانه توضیح داده شده است، تصویری جدید و شگفت انگیز از این رابطه ترسیم می کند و ارزیابی ها و سرزنش های سنتی را زیر سوال می برد.

بهار 1958: اینگبورگ باخمن – شاعر مشهور، برنده گروه 47 و ›ستاره جلداشپیگل – به تازگی نمایشنامه رادیویی خود را ارائه می کند خدای خوب منهتن روی آنتن می رود. ماکس فریش – رمان نویس و نمایشنامه نویس موفقی که در همان سال جایزه بوشنر را دریافت کرد – در این مدت مشغول تولید Biedermann und die Brandstifter بود. او برای «شاعر جوان» می نویسد که چقدر از نمایش رادیویی اش مشتاق است. با پاسخ باخمن در ژوئن 1958، مبادله نامه هایی آغاز شد که - از زمان ملاقات تا مدت ها پس از جدایی آنها - در حدود 300 سند باقی مانده گواه زندگی، عشق و رنج یکی از مشهورترین زوج های آلمانی زبان است. ادبیات. نزدیکی و دوری، تحسین و رقابت، حسادت، انگیزه‌های فرار و ترس از دست دادن، اما همچنین مشکلات کار در یک آپارتمان مشترک و تنش بین نویسنده بودن و با هم بودن - مضامین شهادت‌های زندگی‌نامه‌ای بی‌زمان هستند. این عشق در کتاب‌های باخمن و فریش ردپایی از خود به جای گذاشت که برخی از آنها را تنها می‌توان از طریق مکاتبه روشن کرد. نامه ها ارتباط تنگاتنگ بین زندگی و کار را نشان می دهد، آنها ارتباطات صمیمی و در عین حال ادبیات جهانی هستند.

Der dramatische Briefwechsel, vonseiten der Bachmann- wie der Frisch-Forschung kenntnisreich kommentiert, zeichnet ein neues, überraschendes Bild der Beziehung und stellt tradierte Bewertungen und Schuldzuweisungen in Frage.

Frühjahr 1958: Ingeborg Bachmann – gefeierte Lyrikerin, Preisträgerin der Gruppe 47 und ›Coverstar‹ des Spiegel – bringt gerade ihr Hörspiel Der gute Gott von Manhattan auf Sendung. Max Frisch – erfolgreicher Romancier und Dramatiker, der noch im selben Jahr den Büchner-Preis erhält – ist in dieser Zeit mit Inszenierungen von Biedermann und die Brandstifter beschäftigt. Er schreibt der »jungen Dichterin«, wie begeistert er von ihrem Hörspiel ist. Mit Bachmanns Antwort im Juni 1958 beginnt ein Briefwechsel, der – vom Kennenlernen bis lange nach der Trennung – in rund 300 überlieferten Schriftstücken Zeugnis ablegt vom Leben, Lieben und Leiden eines der bekanntesten Paare der deutschsprachigen Literatur. Nähe und Distanz, Bewunderung und Rivalität, Eifersucht, Fluchtimpulse und Verlustangst, aber auch die Schwierigkeiten des Arbeitens in einer gemeinsamen Wohnung und die Spannung zwischen Schriftstellerexistenz und Zweisamkeit – die Themen der autobiografischen Zeugnisse sind zeitlos. In den Büchern von Bachmann und Frisch hinterließ diese Liebe Spuren, die zum Teil erst durch die Korrespondenz erhellt werden können. Die Briefe zeigen die enge Verknüpfung von Leben und Werk, sie sind intime Mitteilungen und zugleich Weltliteratur.