Turks, Repertories, and the Early Modern English Stage

این کتاب رابطه‌ی بین مد برای قرار دادن امپراتوری عثمانی در صحنه‌ی انگلیسی و سیستم رپرتوری که زیربنای بازی‌سازی لندن بود را در نظر می‌گیرد. دیده شدن مطلق «ترک» در نمایشنامه‌هایی که بین سال‌های 1567 و 1642 روی صحنه رفته‌اند، به‌عنوان ثبت نگرش انگلیسی به اسلام، به‌عنوان بیان برداشت‌های عمومی از روابط انگلیس و عثمانی، و به عنوان بخشی از علاقه گسترده‌تر به جهان گسترده‌تر تعبیر می‌شود. توسط مسافران، نویسندگان، ماجراجویان، بازرگانان و دیپلمات ها. چنین گزارش‌هایی به نمایشنامه‌نویسان مواد خامی می‌فرستادند که با تبدیل شدن به نمایشنامه، «ترک» را به‌عنوان وسیله‌ای در خانه بازی تثبیت می‌کرد. اما این تقاضا برای نمایشنامه‌ها برای پر کردن رپرتوارهای شرکت برای جذب تماشاگران لندنی بود که زیربنای بازی‌سازی در این دوره بود. بنابراین، این جذابیت قابل توجه برای امپراتوری عثمانی به‌عنوان محصولی از اقتصاد تئاتر و سیستم رپرتوری شناخته می‌شود، نه اینکه مستقیماً به‌عنوان معیار تعامل فرهنگی و تاریخی در نظر گرفته شود.

This book considers the relationship between the vogue for putting the Ottoman Empire on the English stage and the repertory system that underpinned London playmaking. The sheer visibility of 'the Turk' in plays staged between 1567 and 1642 has tended to be interpreted as registering English attitudes to Islam, as articulating popular perceptions of Anglo-Ottoman relations, and as part of a broader interest in the wider world brought home by travellers, writers, adventurers, merchants, and diplomats. Such reports furnished playwrights with raw material which, fashioned into drama, established ‘the Turk’ as a fixture in the playhouse. But it was the demand for plays to replenish company repertories to attract London audiences that underpinned playmaking in this period. Thus this remarkable fascination for the Ottoman Empire is best understood as a product of theatre economics and the repertory system, rather than taken directly as a measure of cultural and historical engagement.