The Well-Being of the Labor Force in Colonial Bombay: Discourses and Practices

این مطالعه از تحقیقات آرشیوی گسترده ای برای کشف تاریخ اجتماعی کار صنعتی در هند مستعمره از دریچه رفاه استفاده می کند. این کتاب با تمرکز بر کارگران آسیاب پنبه در بمبئی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، فراتر از سیاست اتحادیه‌های کارگری حرکت می‌کند و راه‌های پیچیده‌ای را بررسی می‌کند که در آن جامعه استعماری گسترده‌تر موضوع رفاه کارگران را در نظر می‌گرفت. همانطور که نویسنده نشان می دهد، پروژه های رفاه کارگران در زمینه امپراتوری بریتانیا، ناسیونالیسم هندی، مرگ و میر فوق العاده نوزادان، بیماری های همه گیر، و توسعه شهری نابرابر آشکار شد. سریواستاوا تأکید می کند که گفتمان ها و شیوه های رفاه کارگران برای تخصیص مجدد منابع و افزایش ظرفیت های تولیدی و تولید مثلی نیروی کار کشور تلاش می کنند. او نشان می‌دهد که چگونه محیط شهری ساخته‌شده، حکومت محلی استعماری، سیاست‌های بهداشت عمومی، و برنامه‌های اصلاحات داوطلبانه محلی و فراملی عمیقاً جنسیتی بر شیوه‌های رفاه کارگران تأثیر گذاشته و زندگی طبقه کارگر را شکل داده است.

This study draws on extensive archival research to explore the social history of industrial labor in colonial India through the lens of well-being. Focusing on the cotton millworkers in Bombay in the late nineteenth and early twentieth centuries, the book moves beyond trade union politics and examines the complex ways in which the broader colonial society considered the subject of worker well-being. As the author shows, worker well-being projects unfolded in the contexts of British Empire, Indian nationalism, extraordinary infant mortality, epidemic diseases, and uneven urban development. Srivastava emphasizes that worker well-being discourses and practices strove to reallocate resources and enhance the productive and reproductive capacities of the nation’s labor power. She demonstrates how the built urban environment, colonial local governance, public health policies, and deeply gendered local and transnational voluntary reform programs affected worker wellbeing practices and shaped working class lives.