The Politics of Evidence-Based Policy Making

سیاست سیاستگذاری مبتنی بر شواهد نحوه کار با سیاستگذاران را برای به حداکثر رساندن استفاده از شواهد علمی مشخص می کند. سیاستگذاران نمی توانند همه شواهد مربوط به مشکلات سیاست را در نظر بگیرند. آنها از دو میانبر استفاده می‌کنند: راه‌های «عقلانی» برای جمع‌آوری شواهد کافی، و تصمیم‌گیری «غیرمنطقی» با تکیه بر احساسات، باورها و عادات. بیشتر مطالعات علمی بر روی اولی تمرکز دارند. آنها عدم اطمینان را زمانی که سیاستگذاران شواهد ناقصی دارند شناسایی می کنند و سعی می کنند آن را با بهبود عرضه اطلاعات حل کنند. آنها به ابهام یا پتانسیل سیاست گذاران برای درک مشکلات به روش های بسیار متفاوت پاسخ نمی دهند. یک استراتژی خوب مستلزم متقاعد کردن طرفداران است: تشکیل ائتلاف با بازیگران همفکر، و همراهی شواهد با داستان های ساده برای سوء استفاده از سوگیری های احساسی یا ایدئولوژیک سیاست گذاران.

The Politics of Evidence Based Policymakingidentifies how to work with policymakers to maximize the use of scientific evidence. Policymakers cannot consider all evidence relevant to policy problems. They use two shortcuts: ‘rational’ ways to gather enough evidence, and ‘irrational’ decision-making, drawing on emotions, beliefs, and habits. Most scientific studies focus on the former. They identify uncertainty when policymakers have incomplete evidence, and try to solve it by improving the supply of information. They do not respond to ambiguity, or the potential for policymakers to understand problems in very different ways. A good strategy requires advocates to be persuasive: forming coalitions with like-minded actors, and accompanying evidence with simple stories to exploit the emotional or ideological biases of policymakers.