Stupid Humanism: Folly as Competence in Early Modern and Twenty-First-Century Culture

این کتاب نمایش‌های غیرقابل انکار حماقت قرن بیست و یکمی را که در رسانه‌های اجتماعی به‌عنوان پژواک آزمایش‌های بلاغی انجام شده توسط نویسندگان اومانیست رنسانس رخ می‌دهد، نشان می‌دهد. هر مروری تاریخی از اومانیسم آن را با کپی - فراوانی بیان - و شیوه‌های بلاغی ضروری برای مدیریت آن مرتبط می‌کند. این کتاب استدلال می‌کند که حماقت مترادف کپی بوده و هست، و اومانیسم را که کپی عنصر اصلی آن است، به یک فلسفه ذاتا احمقانه تبدیل می‌کند. یک کاوش فراتاریخی درباره حماقت نشان می‌دهد که افراط و تفریط نه تنها مطمئن‌ترین راه برای فصاحت است، بلکه نوعی اقدام ناخواسته و گمانه‌زنانه برای ایجاد درک سخاوتمندانه‌تر و مبتکرانه‌تر از روابط انسانی و غیرانسانی است. در فصل‌هایی که به بررسی لفاظی‌های میم‌ها، تبلیغات حمله، وبلاگ‌های شرم‌آور عمومی، طعمه‌های کلیکی و گیف‌ها می‌پردازد، اومانیسم احمقانه به تشریح احتمالات انسان‌گرایی که کمتر بر روی منطق‌های هنجاری سرمایه‌گذاری شده‌اند، دانش، فصاحت و توسعه خطی را در بر می‌گیرد. شاخص‌های اصلی یک خودبودن فعال و واضح و حمایت بیشتر از برنامه‌ای برای دانش عجیب، فعالیت‌های بی‌اهمیت، اخلاق ضداجتماعی و روابط کنجکاوی که در اطراف و در پاسخ به وفور بیان شکل می‌گیرد.

This book frames the undeniably copious 21st-century performances of stupidity that occur within social media as echoes of rhetorical experiments conducted by humanist writers of the Renaissance. Any historical overview of humanism will associate it with copia—abundance of expression—and the rhetorical practices essential to managing it. This book argues that stupidity was and is a synonym for copia, making the humanism of which copia is a central element an inherently stupid philosophy. A transhistorical exploration of stupidity demonstrates that not only is excess still the surest way to eloquence, but it is also just the kind of spammy, speculative undertaking to generate a more generous and inventive comprehension of human and nonhuman relationships. In chapters exploring the rhetorics of memes, attack ads, public shaming blogs, clickbait and gifs, Stupid Humanism outlines the possibilities for a humanism less invested in the normative logics that enshrine knowledge, eloquence and linear development as the chief indicators of an active, articulated selfhood and more supportive of a program for queer knowledge, trivial pursuits, anti-social ethics and the curious relationships that form around and in response to abundance of expression.