(Re)Negotiating East and Southeast Asia: Region, Regionalism, and the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN)

این کتاب به دنبال توضیح دو تناقض اصلی مرتبط با انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه آن) است: چگونه کشورهای مختلف در مواجهه با منافع متضاد، ترجیحات متفاوت، و احتمالاً همکاری ضعیف، با هم متحد شده اند و روابط را تثبیت کرده اند؟ چگونه گروهی از قدرت‌های کوچک‌تر و خودشناس آسیای جنوب شرقی فراتر از حوزه اصلی منطقه‌ای خود رفته‌اند تا شکل و محتوای منطقه‌گرایی‌های آسیایی اقیانوسیه و آسیای شرقی را شکل دهند؟

طبق نظر آلیس با، پاسخ ها در استدلال های پایه گذاری آسه آن نهفته است: استدلال هایی که بر اساس یک عدم وحدت منطقه ای فرض شده بود. او نشان می‌دهد که چگونه این استدلال‌ها پیوندهای علّی مهمی را ایجاد می‌کنند که منطقه‌گرایی آسیای جنوب شرقی را به پاسخی ضروری به مشکلات تبدیل می‌کند، منجر به غیررسمی بودن تعریف و فرآیند اجماع‌جویی آن می‌شود، و همچنین منطقه‌گرایی ASEAN را محدود می‌کند. او با ردیابی بحث‌های مربوط به روابط درون و برون منطقه‌ای آسه‌آن در طول چهار دهه، از دیدگاهی فرآیند محور از همکاری استدلال می‌کند، فرآیندهای مداخله‌گر استدلال و بحث را روشن می‌کند، و نیروهای متقابل مادی، فکری و اجتماعی را در ساخت و ساز برجسته می‌کند. مناطق و منطقه گرایی.

This book seeks to explain two core paradoxes associated with the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN): How have diverse states hung together and stabilized relations in the face of competing interests, divergent preferences, and arguably weak cooperation? How has a group of lesser, self-identified Southeast Asian powers gone beyond its original regional purview to shape the form and content of Asian Pacific and East Asian regionalisms?

According to Alice Ba, the answers lie in ASEAN's founding arguments: arguments that were premised on an assumed regional disunity. She demonstrates how these arguments draw critical causal connections that make Southeast Asian regionalism a necessary response to problems, give rise to its defining informality and consensus-seeking process, and also constrain ASEAN's regionalism. Tracing debates about ASEAN's intra- and extra-regional relations over four decades, she argues for a process-driven view of cooperation, sheds light on intervening processes of argument and debate, and highlights interacting material, ideational, and social forces in the construction of regions and regionalisms.