Performing Political Theory : Pedagogy in Modern Political Theory

این کتاب به بررسی نقش اجرایی متفکران تأثیرگذار در تاریخ اندیشه سیاسی مدرن غرب می‌پردازد. مطالعات موردی فیلسوفان سیاسی تأثیرگذار را بررسی می‌کنند که نقش نوشتاری خود را «اجرای» می‌دانستند، به‌عنوان تمرینی در آموزش که برای ایجاد نوع جدیدی از پیروان سیاسی در میان خوانندگانشان طراحی شده است. ماکیاولی، میل و نیچه آثار کلاسیکی در نظریه سیاسی نوشتند (شاهزاده، درباره آزادی، تبارشناسی اخلاق) تا خوانندگان خود را اصلاح و شکل دهند. توانایی تفکر و عمل سیاسی متفکران از طریق آنچه در اجرای عمومی خود می نویسند، عملی می شوند. و معلمان دانشگاهی معاصر می توانند از این امر برای کمک به دانش آموزان برای "دریابی نقطه" نظریه سیاسی استفاده کنند. این کتاب بررسی می‌کند که چگونه نمونه کوچکی از نوازندگان نظری کلاسیک آثار عمومی قابل توجه خود را نوشته‌اند.

جان اوهر از درس‌های نادیده گرفته شده یا فراموش شده درباره نگارش نمایشی از اساتید گذشته نقد ادبی مانند لرد شفتسبری، آر جی کالینگوود و جان دیویی استفاده می‌کند، که همگی می‌توانند به کسانی که اکنون تاریخ اندیشه سیاسی مدرن را آموزش می‌دهند کمک کنند. دانش‌آموزان را قادر می‌سازد تا عملکرد سیاستی را که توسط متفکران مدرنیزه‌ای که قادر به نوشتن به شیوه‌های مشابه ماکیاولی، میل و نیچه هستند، انجام می‌دهند.

This book examines the performative role of influential thinkers in the history of modern Western political thought. The case studies examine influential political philosophers who saw their writing role ‘performatively’, as an exercise in pedagogy designed to generate a new type of political following among their readers. Machiavelli, Mill and Nietzsche wrote classic works in political theory (The Prince, On Liberty, Genealogy of Morals) to reform and reshape their readers’ ability to think and act politically. Thinkers become performative through what they write in their public performance; and contemporary academic teachers can use this to great pedagogical effect in helping students ‘get the point’ of political theorising. This book examines how a small sample of classic theoretical performers wrote their remarkable public works.

John Uhr draws on neglected or forgotten lessons on performative writing from past masters of literary criticism like Lord Shaftesbury, R G Collingwood and John Dewey, all of whom can help those now teaching the history of modern political thought to enable students to learn the performance of politics acted out by modernising thinkers capable of writing in ways similar to Machiavelli, Mill and Nietzsche.