National Security, Statecentricity, and Governance in East Asia

این کتاب میزانی را ارزیابی می‌کند که تاکید بر امنیت ملی و اولویت‌بندی منافع دولتی بر سیاست‌گذاری حکمرانی در شمال شرق و جنوب شرق آسیا به بهای امنیت انسانی، توسعه انسانی و حقوق بشر تسلط داشته است. یافته ها حاکی از آن است که در بسیاری از موارد، موانع ساختاری برای دستیابی به اهداف حکمرانی انسان محور در منطقه وجود دارد. اینها به نقش ارتش، میراث های اقتدارگرایانه تاریخی و روندهای استبدادی جدید مربوط می شود. مشارکت کنندگان نه تنها آشکارترین مصادیق تسلط نظامی بر حکومت در منطقه (کره شمالی با فلسفه "نخست نظامی"، تایلند از زمان کودتای 2014، و میانمار با سابقه طولانی حکومت نظامی آن) را بررسی می کنند، بلکه نمونه های کمتر شناخته شده را نیز بررسی می کنند. تأثیر میراث‌های درگیری بر حکومت در کامبوج، تیمور-لست، و لائوس، و همچنین ظهور منابع جدید قدرت و منابع برای نیروهای استبداد.

This book assesses the extent to which an emphasis on national security and prioritization of state interests has dominated governance policy-making in Northeast and Southeast Asia, at the expense of human security, human development, and human rights. The findings are that in many cases, there are embedded structural obstacles to achieving human-centered governance objectives in the region. These relate to the role of the military, historical authoritarian legacies, and new authoritarian trends. Contributors examine not only the most obvious instances of military domination of governance in the region (North Korea with its “Military First” philosophy, Thailand since the 2014 coup, and Myanmar with its long history of military rule), but also less well known examples of the influence of conflict legacies upon governance in Cambodia, Timor-Leste, and Laos, as well as the emergence of new reservoirs of power and resources for the forces of authoritarianism.