Leben und Form: Zur technischen Form des Wissens vom Lebendigen

آیا زندگی چیزی بیش از یک دستاورد "سیستم های طبیعی" است؟ موجودات زنده چه تفاوتی با مصنوعات دارند؟ آیا موجودات زنده می توانند درست مانند ماشین ها ساخته شوند؟ این پرسش‌ها با پیروزی «فناوری‌های همگرا» به‌ویژه ضروری می‌شوند، زیرا هرچه زیست‌شناسی، علوم مهندسی، علوم رایانه و فیزیک بیشتر در کنار هم قرار گیرند، به‌نظر می‌رسد که تمایزات معمول کمتر می‌شود. با این حال، بازسازی نظام‌مند علوم زیستی به شکل کنونی‌شان به‌عنوان زیست‌شناسی سیستمی و زیست‌شناسی ترکیبی نشان می‌دهد که این یک سوءتفاهم از منطق بازنمایی علمی است. نگاهی جایگزین به ساختار مفهومی گفتمان ما درباره موجودات زنده، دغدغه این کتاب است. بر این اساس، زندگی نوعی تعیین شکلی از روابط فعالیت است که امکان توجیه نظری و عملی را فراهم می کند. توسعه شکل خاص فنی این دانش در مورد افراد زنده نه تنها امکان جلوگیری از کاهش علمی را فراهم می کند، بلکه مکان روش شناختی ساختار علمی موجود زنده را نیز مشخص می کند. بر این اساس، «انسان» را می‌توان در نهایت با علوم زیستی - به گونه‌ای که متناسب با شکل تاریخی شیء باشد، بازنمایی کرد.

Ist Leben mehr als eine Leistung „natürlicher Systeme“? Wie unterscheiden sich Lebewesen von Artefakten? Lassen sich Lebewesen genauso herstellen wie Maschinen? Diese Fragen werden mit dem Siegeszug der „converging technologies“ besonders dringlich, denn je mehr Biologie, Ingenieurswissenschaften, Informatik und Physik zusammenfinden, desto weniger scheinen gewohnte Unterscheidungen zu treffen. Doch zeigt eine systematische Rekonstruktion der Lebenswissenschaften in ihrer aktuellen Form als Systembiologie und synthetische Biologie, daß es sich dabei um ein Selbstmissverständnis der Logik wissenschaftlicher Darstellung handelt. Eine alternative Auffassung der begrifflichen Struktur unserer Rede über Lebendiges ist Anliegen dieses Buches. Leben ist danach eine Formbestimmung von Tätigkeitsverhältnissen, die sowohl theoretische wie praktische Begründungen ermöglicht. Die Entfaltung der spezifisch technischen Form dieses Wissens über das Lebendige gestattet es nicht nur, szientistische Verkürzungen zu vermeiden, sondern zudem den methodischen Ort wissenschaftlicher Strukturierungen von Lebendigem auszuzeichnen. Auf dieser Grundlage wird schließlich auch „der Menschen“ durch Lebenswissenschaften darstellbar – und zwar so, wie es der historischen Form des Gegenstandes angemessen ist.