Franchised States and the Bureaucracy of Peace

این کتاب نوع جدیدی از تشکیل دولت را بررسی می‌کند که با ظهور حکومت فراملی برانگیخته شده است، آنچه که شیا دولت‌های دارای حق امتیاز می‌نامد. او با تکیه بر مطالعات مردم‌شناختی - از طریق کار میدانی در سازمان ملل متحد، نشان می‌دهد که چگونه فعالیت‌های صلح‌سازی لیبریا را به یک هدف حکومت تبدیل کرد، که به موجب آن سازمان ملل، در تلاش برای ساختن دولت، به دولت نیز تبدیل شد. دولت مستقل لیبریا در اینجا به عنوان یک حق امتیاز ظاهر می شود تا یک موجودیت مستقل. دو مفهوم به دنبال دارد: اول اینکه صلح‌سازی بین‌المللی، کشورهای پس از مناقشه را به مشتریان جامعه بین‌المللی تبدیل می‌کند. دوم اینکه «حاکمیت» دیگر منحصراً با دولت مرتبط نیست: این «حاکمیت» در شیوه‌های خاص حکومت‌داری و از طریق آن سازمان‌دهی می‌شود که در آن یک بازیگر دولتی تنها یکی از طیفی از بازیگران است. با این یافته‌ها، کتاب با تمرکز بر تفکیک حاکمیت، فراتر از کارهای قبلی در مورد ایجاد صلح حرکت می‌کند. این کتاب با نشان دادن روش‌های خاص سازمان‌دهی، بسته‌بندی و اجرای حاکمیت، اغلب توسط بازیگرانی که تحت حمایت بین‌المللی کار می‌کنند، به ادبیات مربوط به اشکال در حال تغییر حاکمیت کمک می‌کند.

این کتاب. مورد علاقه شاغلین و دانشجویان علاقه مند به سازمان های بین المللی، روابط بین الملل، مطالعه رویه های بین المللی، سازمان ملل، و ایجاد صلح خواهد بود.

This book examines a new type of state formation evoked by the rise of transnational rule, what Schia calls franchised states. Drawing on anthropological studying-through fieldwork within the UN organization, he demonstrates how peacebuilding activities turned Liberia into an object of governing, whereby the UN, in seeking to build the state, also became the state. The sovereign state of Liberia here emerges as a franchise rather than a self-contained entity. Two implications follow: First, that international peacebuilding turns post-conflict countries into clients of the international community. Second, that “sovereignty” is no longer exclusively associated with the state: it is organized in and through specific practices of governing where a state actor is only one among a range of actors. With these findings, the book moves beyond previous work on peacebuilding by focusing on the unbundling of sovereignty. It contributes to the literature on the changing forms of sovereignty by showing the specific ways in which sovereignty is organized, packaged and enacted, often by actors working under international auspices.

This book will be of interest to practitioners and students interested in international organizations, international relations, the study of international practices, UN, and peacebuilding.