Dummheit: Eine Erfolgsgeschichte

در این جلد، نویسنده یک کشف شگفت‌انگیز را بررسی می‌کند: ممکن است که غرب به دلیل حماقت همه مردم به چیزی دست یافته باشد. ما دائماً از دستگاه ها استفاده می کنیم بدون اینکه بدانیم چگونه کار می کنند. ما تصمیمات سیاسی را بدون ارزیابی پیامدهای آنها می گیریم. کاربران حماقت خود را درونی کرده اند، آن را طبیعی می دانند. ما خود را یک جامعه دانش می نامیم – به اشتباه، زیرا هرگز بر واقعیت ها تمرکز نکرده ایم و همیشه کلمات رایج را به تفکر ترجیح داده ایم. و با این حال غرب به سطحی از رفاه دست یافته است که از نظر تاریخی منحصر به فرد است. و به یک سیستم سیاسی کاملا قابل استفاده. آیا این یک پارادوکس نیست؟ تناقض نداره؟ شبهه‌ای به سراغ ما می‌آید - شاید غرب علی رغم حماقت خود موفق نشده باشد، اما به خاطر آن! شاید غرب تا اینجا پیش رفته است، زیرا یاد گرفته است که با جهل و نقص انسان حساب کند. به عنوان تنها یا حداقل اولین فرهنگ عالی در تاریخ جهان.

In diesem Bändchen untersucht der Autor eine bestürzende Erkenntnis: Womöglich hat es das Abendland ausgerechnet wegen der Dummheit seiner Bewohner zu etwas gebracht. Wir nutzen laufend Geräte, ohne ihre Arbeitsweise zu erfassen. Wir treffen politische Entscheidungen, ohne ihre Tragweite zu ermessen. Die User haben ihre Dummheit verinnerlicht, sie finden sie normal. Wir nennen uns eine Wissensgesellschaft – zu Unrecht, denn wir haben uns nie an Fakten orientiert und Schlagworte stets dem Denken vorgezogen. Und trotzdem hat es der Westen zu einem historisch gesehen einmaligen Wohlstand gebracht. Und zu einem durchaus brauchbaren politischen System. Ist das kein Paradox? Besteht da nicht ein Widerspruch? Ein Verdacht beschleicht uns – vielleicht hat der Westen nicht trotz seiner Dummheit Erfolg gehabt, sondern gerade deshalb! Vielleicht hat es das Abendland darum so weit gebracht, weil es gelernt hat, mit der Ignoranz und Unvollkommenheit des Menschen zu rechnen. Als einzige, oder zumindest erste Hochkultur der Weltgeschichte.