Der Erd-Erzähler: Peter Handkes Prosa der Orte, Räume und Landschaften

کشف وسعت و تنوع اشکال روی زمین، مکان‌ها و مناظر آن و ثبت آنها در تصاویر زبانی، انگیزه اساسی سفر و نوشتن را برای پیتر هاندکه، نویسنده اتریشی شهرت جهانی تشکیل می‌دهد. در اینجا، برای اولین بار، آثار هاندکه به طور سیستماتیک از منظر داستان سرایی گسترده بررسی و ارائه می شود. از هورنت ها منتشر شده در سال 1966 و "رمان جاده" آمریکایی نامه کوتاه به خداحافظی طولانی درباره داستان زمین شناس آلاسکایی از بازگشت آهسته به خانه و از سالزبورگ مونچسبرگ تا روایت‌های پاریس معاصر، نثر هاندکه بیش از پیش از روندهای ادبی کنونی فاصله می‌گیرد، در عوض انرژی خود را از اشکال زمین، نقش برجسته‌های زمینی و خطوط مناظر می‌گیرد. توپوگرافی‌های متفاوتی مانند ارتفاعات اسپانیا، شهر قدیمی سالزبورگ، قوس حومه‌ای پاریس و کارست آدریاتیک پدیدار می‌شوند. این جلد، هاندکه را به عنوان پیشرو در نوشتارهای زیست محیطی نشان می دهد و همچنین سفرنامه ها و دفترچه های چاپ نشده نویسنده را ارزیابی می کند. همچنین پرسش‌های داغ ناشی از فروپاشی یوگسلاوی در مورد مدل‌های کنش جامعه فرهنگی و سرانجام «زیبایی‌شناسی سرگردانی» هاندکه در آثار متأخر خلیج هیچ‌کس و از دست دادن تصویر مورد بحث قرار می‌گیرد. i> که در تحلیل ها و تفاسیر دقیق ارائه شده است.

Die Weiträumigkeit und Formenvielfalt der Erde, ihrer Orte und Landschaften zu entdecken und in sprachliche Bilder zu fassen, bildet den vitalen Grundimpuls des Reisens und Schreibens für Peter Handke, den österreichischen Schriftsteller von Weltrang. Erstmals wird hier das Œuvre Handkes unter der leitenden Perspektive des raumgreifenden Erzählens systematisch erkundet und dargestellt. Vom den 1966 erschienenen Hornissen und der amerikanischen „Road novel“ des Kurzen Briefs zum langen Abschied über die Geschichte des Alaska-Geologen aus Langsame Heimkehr und den Salzburger Mönchsberg bis hin zu den Erzählungen der Pariser Gegenwart hält sich Handkes Prosa die gängigen Literaturtrends der Gegenwart immer mehr auf Abstand, um stattdessen aus Erdformen, Bodenreliefs und Landschaftslinien ihre Energie zu ziehen. Dabei treten so unterschiedliche Topographien hervor wie das spanische Hochland, die Salzburger Altstadt, der Pariser Vorstadtbogen und der adriatische Karst. Der Band zeigt Handke als Vorläufer eines ökologischen Schreibens und wertet hierfür auch Reiseaufzeichnungen und unveröffentlichte Notizbücher des Schriftstellers aus. Zur Sprache kommen ebenfalls die mit dem Zerfall Jugoslawiens brennend aufgeworfenen Fragen nach den Handlungsmodellen kultureller Gemeinschaftlichkeit und schließlich Handkes ‚Ästhetik der Wanderschaft‘ in den Spätwerken Niemandsbucht und Bildverlust, die in minutiösen Analysen und Deutungen vorgestellt werden.