Contagionism Catches On : Medical Ideology in Britain, 1730-1800

این کتاب نشان می دهد که چگونه سرایت گرایی در قرن هجدهم در بریتانیا تکامل یافته و پیامدهای این تکامل را شرح می دهد. در اواخر قرن هجدهم، حرفه پزشکی بریتانیا بین سنت‌گرایان تقسیم شد که بیماری‌های حاد را به تعامل عدم تعادل درونی با عوامل خارجی مانند آب و هوا و اصلاح‌طلبان که عوامل بیماری‌زای مسری را مقصر می‌دانستند، نسبت می‌دادند. اصلاح‌طلبان که اغلب «بیگانه‌ها»، ناسازگاران انگلیسی یا مردانی بودند که در خارج از انگلستان متولد شدند، از سه دگرگونی تصادفی بیرون آمدند: دگرگونی در ایده‌های پزشکی، در ماهیت و محتوای آموزش پزشکی، و در نوع مردانی که پزشک شدند. پذیرش سرایت گرایی باعث شد که آنها بیماری های حاد را به عنوان موجودیت های جداگانه ببینند، و روندی را تحریک کرد که تحقیقات پزشکی را تغییر داد، جوامع را تغییر داد، مؤسسات پزشکی جدید تأسیس کرد و تا به امروز ادامه دارد.

This book shows how contagionism evolved in eighteenth century Britain and describes the consequences of this evolution. By the late eighteenth century, the British medical profession was divided between traditionalists, who attributed acute diseases to the interaction of internal imbalances with external factors such as weather, and reformers, who blamed contagious pathogens. The reformers, who were often “outsiders,” English Nonconformists or men born outside England, emerged from three coincidental transformations: transformation in medical ideas, in the nature and content of medical education, and in the sort of men who became physicians. Adopting contagionism led them to see acute diseases as separate entities, spurring a process that reoriented medical research, changed communities, established new medical institutions, and continues to the present day.