Ästhetische Praxis

این اطمینان که تا به امروز رسیده است که عمل زیبایی‌شناختی باید در مورد تمرین هنرمندان و درک هنر توسط مخاطب باشد، شکننده شده است. تعدادی از نشانه ها حاکی از آن است که حوزه اعمال زیبایی شناختی و حوزه هنر در جامعه فقط تا حدی یکدیگر را پوشش می دهند. نمونه هایی از شیوه های زیبایی شناسی را می توان در مد، تبلیغات و طراحی و همچنین در رسانه های جدید، موسیقی و بازی های ویدیویی یافت. همچنین زنجیره‌های لوازم آرایشی و عطرسازی، جراحان پلاستیک، مغازه‌های خالکوبی، دفاتر طراحی داخلی و معماری منظر، فروشگاه‌های گل و کسب‌وکارهای سلامتی محصولات و خدمات خود را به‌عنوان زیبایی‌شناسانه تبلیغ می‌کنند. با توجه به افزایش سریع استفاده از صفت "زیبایی شناسی" در زندگی روزمره و افزایش نیاز علمی به اثبات "زیبایی شناسی" در (تاکنون) مکان های نامشخص جامعه، مقالات این جلد حول یک سوال اصلی سازماندهی شده اند: آیا باید ظهور فزاینده رویه‌های زیبایی‌شناختی در جامعه را از منظر فرهنگی-علمی و جامعه‌شناختی و در نتیجه «خود انحلال هنرها» درک کرد؟ یا بهتر است از یکی از فرمول های آدورنو استفاده کنیم که بسیار کم استفاده می شود، اما با این وجود به همان اندازه که آموزنده است به یادماندنی است و زیبایی شناسی جامعه را به عنوان «بی رنگی کردن هنر» درک کنیم؟

Die bis in unsere Gegenwart hineinreichende Gewissheit, dass es sich bei ästhetischer Praxis um die Praxis von Künstlern und die Wahrnehmung von Kunst durch ein Publikum handeln müsse, ist brüchig geworden. Eine Reihe von Indizien legen den Schluss nahe, dass der Bereich ästhetischer Praktiken und das Kunstfeld in der Gesellschaft eine nur noch partiale Deckung aufweisen. Beispiele für ästhetische Praktiken finden sich in der Mode, der Werbung und dem Design ebenso wie in den neuen Medien sowie in der Musik- und Videospielindustrie. Aber auch Kosmetik-Ketten und Parfümerien, Schönheitschirurgen, Tätowierungsshops, Büros für Inneneinrichtung- und Landschaftsarchitektur, Blumenläden sowie Wellnessbetriebe annoncieren ihre Produkte und Dienstleistungen als ästhetisch. Angesichts des sowohl rasant steigenden Gebrauchs des Adjektivs „ästhetisch“ in der alltäglichen Lebenspraxis als auch des vermehrten wissenschaftlichen Bedürfnisses, das „Ästhetische“ an (bis dato) unverdächtigen Stellen in der Gesellschaft nachzuweisen, sind die Beiträge dieses Bandes entlang einer Leitfragestellung organisiert: Soll man das verstärkte Aufkommen ästhetischer Praktiken in der Gesellschaft in einer eher kulturwissenschaftlichen und -soziologischen Perspektive verstehen und also als eine „Selbstentgrenzung der Künste“? Oder zieht man dazu besser eine zwar nur äußerst selten gebrauchte, nichtsdestotrotz ebenso einprägsame wie aufschlussreiche Formel Adornos heran und begreift die Ästhetisierung der Gesellschaft als eine „Entkunstung der Kunst“?